Έχουν ταλέντο οι άντρες τελικά...

Είναι μαγική και αξιοζήλευτη θα έλεγα η ικανότητα κάποιων ανθρώπων να χρειάζονται μόλις μια κίνηση για να μας κάνουν ράκους. Εκεί που είσαι καλά και απολαμβάνεις τη μέρα με μια φίλη σου εμφανίζεται ο άλλος και με ένα του βλέμμα, μία του κίνηση ή με ένα μήνυμα μπορεί να σε κάνει να τριγυρνάς απεγνωσμένα μέρα-μεσημέρι αναζητώντας μια ανοιχτή κάβα. Αυτό θα το έλεγα ταλέντο!

Τους δίνουμε την άπλετη ευχαρίστηση να μπορούν να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Εμείς είμαστε αυτές που επιτρέπουμε την καταστροφή μας. Δίνουμε το χρόνο μας και ένα κομμάτι από την καρδιά μας σε κάποιον που αντί να μας σεβαστεί μας κάνει χίλια κομμάτια.

Εμπιστευόμαστε άτομα που επανειλημμένα μας εγκλωβίζουν συναισθηματικά. Κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες να τους ξεχάσουμε και αυτοί εμφανίζονται και σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα τα ανατρέπουν όλα. Και πάλι ξανά και ξανά από την αρχή.

Εκεί που είχες γυρίσει σελίδα, ξεκινάς να γράφεις πάλι στην επόμενη για αυτόν. Και γυρνάς και λες δεν μπορώ να ξεφύγω. Δεν μπορείς ή δε θέλεις να απεγκλωβιστείς;

Σου δίνει μια στιγμή χαράς και σε κάνει να σβήσεις όλα τα ασυγχώρητα και ξαναγυρνάς πίσω σε εκείνον. Τι σε κάνεις όμως να πιστέψεις ότι έχει αλλάξει; Τίποτα! Γιατί θα σε ξαναπροδώσει και εσύ πάλι θα κλείσεις την πόρτα και θα φύγεις ξανά. Όμως με ένα του νεύμα θα σε κάνει να σέρνεσαι πάλι στα πόδια του. Δε θα σε αφήσει ήσυχη και όχι γιατί απαραίτητα σε θέλει στην ζωή του, αλλά περισσότερο γιατί θέλει να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Αν σε νοιαζόταν και σε χρειαζόταν δε θα σου φερόταν έτσι, δε θα άντεχε να σε πληγώνει ούτε θα σε είχε φλομώσει με ψέματα. Απλά δεν αντέχει ο εγωισμός του να χάσει ένα άτομο που τον εξυψώνει, τον κάνει να νιώθει Θεό. Αφού του προσφέρεις ό,τι θέλει και είσαι πάντα απίκο σε κάθε επιθυμία του. Κάτι σα δούλος, κάτι σαν αυτό γινόμαστε!

Και η πληρωμή μας; Λίγες ερωτήσεις, λέξεις που θα μας πει για να μείνουμε κοντά του. Αυτό μας φτάνει για να καθόμαστε δίπλα στον εαυτό του πάνω από όλα.

Κι εσύ αντέχεις να βλέπεις τον εαυτό σου έτσι; Σου αρέσει η κατάσταση που σε φέρνει κάθε φορά; Σκέψου το και φτιάξε ένα ύφος μπροστά σου. Γύρνα το κεφάλι σου από την άλλη όταν θα τον δεις, κάν’το για σένα. Μην απαντήσεις ξανά όπου κι αν στείλει, γιατί πάλι θα ξαναπέσεις στην παγίδα του και θα γίνεις το παιχνιδάκι που όποτε θέλει με μια του κίνηση θα το έχει δικό του.

Πάλι θα γυρνάς πίσω και δε θα προχωράς σε νέα πράγματα, θα μένεις βυθισμένη σε ένα σκοτεινό δρόμο δίχως να παίρνεις το έπαθλο που σου αξίζει για ό,τι έχεις κάνει.

Από τη Μαριάννα Γεωργαντή

«Εχεμύθεια»