Μαρτύριο σου λέω...

Απαγορευμένη αγάπη, η πιο πολυσυζητημένη έκφραση στον έρωτα! Αυτή η φράση αποτελεί τη βάση για πολλές σειρές, ταινίες, βιβλία. Δυστυχώς όμως, την συναντάμε και στην πραγματικότητα.

Πολλές αγάπες είναι ένα σκέτο μαρτύριο, ένα βασανιστήριο όπως λέει και ο δάσκαλος του ερωτικού τραγουδιού, Γιάννης Πάριος με την Βίσση. Ο κόσμος, ο κόσμος και τα ηθικά "πρέπει" περιορίζουν το πιο ευλογημένο συναίσθημα. Κρύβουμε τι νιώθουμε, καταπιέζουμε τα "θέλω" μας, καθώς φοβόμαστε τις αντιδράσεις των άλλων.

Και συγγνώμη, ποιοι είναι αυτοί που θα ορίσουν τη δικιά μας ζωή; Ποιος είναι αυτός που τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Ο έρωτας είναι μια έννοια που ανήκει στη φύση και η φύση δε γνωρίζει ηλικίες, δεν ξέρει "πρέπει και μη", δε γνωρίζει από θέσεις εργασίας και φύλα. Ξέρει μόνο να διαβάζει τα βλέμματα, να εξηγεί τα χάδια και τις αγκαλιές, να πονά και να χαίρεται ταυτόχρονα. Αν δεν ενοχλείς τους άλλους με τον ερωτά σου, γιατί αυτοί κάθονται και τον δικάζουν;

Και εμείς; Μονάχα στα δειλά και στα σκοτάδια αφήνουμε τα βλέμματά μας να συναντηθούν, ψιθυριστά μόνο θα του μιλήσουμε και ύστερα θα φύγουμε για να μην μας δουν και μας σχολιάσουν. Πηγαίνουμε κάτω από το σπίτι του σαν να είμαστε κουκουλοφόροι έτοιμοι για βομβιστική επίθεση, για να μην μας πάρει κανένα μάτι.

Αλλά δε φταίει ο κόσμος, εμείς φταίμε που επηρεαζόμαστε και τους ακούμε, και τρελαινόμαστε που δεν μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε. Καθόμαστε και υποκρινόμαστε, φοράμε μάσκες και βυθιζόμαστε στα ρηχά.

Και τι είναι αυτά τα ηθικά και ιδεολογικά τέλος πάντων που καθορίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος; Δεν υπάρχει λάθος στον έρωτα! Υποφέρουμε χωρίς ουσία, αντί να σταθούμε μπροστά του, να κοιταχτούμε στα μάτια και να αφήσουμε τα βλέμματα να τα πούνε όλα. Αφήνουμε τα όνειρα να μένουν όνειρα και να σκουριάζουν από τα δάκρυα μας, αντί να τα κάνουμε πράξη στο "τώρα".

Η ζωή είναι δικιά μας και οι αποφάσεις δικές μας. Κανείς δεν έχει λόγο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας υποδείξει ποιον να ερωτευτούμε και να μας απαγορεύσει ποιον να αγαπήσουμε...

Από τη Μαριάννα Γεωργαντή

«Εχεμύθεια»