Ποιος έβγαλε την τάπα από τη θάλασσα;

Η Μπήλη Στεφανή, ήταν πάντα μέσα στη βεβαιότητα της καθημερινότητας μου, πριν ο κόσμος της ΜΜΕ γκρεμιστεί πάνω στα κεφάλια μας και χωρίς να χουμε κανέναν Καραβάγκο να του φωνάξουμε να προσέχει και είμαστε άνθρωποι από κάτω! Έγραφε στο διπλανό γραφείο, κατέβαινε στο ΝΙΤΡΟ και έκανε δελτία ειδήσεων, δάνειζε την νεανική, όλο δροσιά φωνή της σε διαφημιστικά, έτρεχε σα σβουρίτσα και τα τακούνια της είχαν εξάτμιση, νόμιζες. Χωρίς τη ρουτίνα και την ασφάλεια ενός γραφείου και την φανέλα της εταιρείας, πια έχασα κάθε ίχνος της.

Ώσπου προχθές, έπεσε στα χέρια μου, ένα παραμύθι της. Ένα παραμύθι σαν την φωνή της, μοντέρνο, χαρούμενο, όλο φρεσκάδα. Ένας γατούλης καλής καταγωγής, μια γοργόνα, μια νεράιδα, ένα μυστικό, που πρέπει να κρατήσουμε και εμείς οι αναγνώστες και ένα λάθος! Χρώματα μπλε, ροζ, πράσινα, πορτοκαλί. Ζωγραφιές. Όμορφες λεξούλες, τρυφερές. Χαμογέλασε η ψυχή μου απ τη γλύκα και την αισιοδοξία. Μόνο να μου μιλάνε σα τα παιδιά, ρε Μπήλη, με παραμύθια! Καλοτάξιδο...