Έγινα ένορκος και έκρινα το μέλλον του Πολυδερόπουλου στην παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας»

Το πιο υπέροχο στοιχείο που σχετίζεται με το έργο της Agatha Christie είναι ότι κατάφερε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά της στον μικρόκοσμο του αστυνομικού μυθιστορήματος και να δίνει μέχρι σήμερα το παρών με έναν ξεχωριστό τρόπο στο θέατρο.

Και κάπως έτσι, ένα έργο που γράφτηκε το 1933 βρίσκει «καταφύγιο» στο Θέατρο Άνεσις. Πρόκειται για την παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας», η οποία μεταφέρει στο ελληνικό σανίδι το ομώνυμο διήγημα της συγγραφέως, το οποίο αποτελεί μέρος του βιβλίου «Μάρτυρας Κατηγορίας και άλλες ιστορίες».

Η Ραφίκα Σαουίς πιστεύει ότι τα όνειρα είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από το σκοτάδι

Λίγο πριν την εκπνοή της φετινής θεατρικής σεζόν, είχα την ευκαιρία να δω την παράσταση, η οποία παρέχει σε δώδεκα «εκλεκτούς» θεατές την ευκαιρία να πάρουν τον ρόλο των ενόρκων στη δίκη που διεξάγεται κατά τη διάρκεια τις παράστασης.

Και μάντεψε; Φυσικά και πήρα τον ρόλο ενός από τους ενόρκους και φυσικά θα σου πω τους λόγους που όχι μόνο αξίζει να παρακολουθήσεις την παράσταση αλλά αξίζει να επιλέξεις και μία από τις θέσεις που βρίσκονται επί σκηνής.

Ποια η υπόθεση του έργου

Το έργο διηγείται την ιστορία του Λέοναρντ Βόουλ (Νίκος Πολυδερόπουλος), ενός 33χρονου εμφανίσιμου άνδρα, ο οποίος κατηγορείται για τη δολοφονία μίας πλούσιας ηλικιωμένης χήρας.

Ο Λέοναρντ καλείται να βρει τρόπο να σώσει τον εαυτό του και ζητά τη βοήθεια του ποινικολόγου Ρόμπαρτς και του συνεργάτη του Μέιχερν (Θανάσης Κουρλαμπάς και Θοδωρής Κουρλαμπάς ). Οι δυο τους επιχειρούν να βρουν ελαφρυντικό στον νεαρό άνδρα, ο οποίος ορκίζεται πως δεν έχει καμία σχέση με τον θάνατο της άτυχης γυναίκας. Τα στοιχεία, όμως, που παρατίθενται στο δικαστήριο είναι εναντίον του και φαντάζει δύσκολο να πείσει τους 12 ενόρκους ότι δεν είναι εκείνος ο δολοφόνος.

Η κατάθεση της συζύγου του, Ρομέιν Βόουλ (Ευγενία Δημητροπούλου), φαίνεται ότι θα είναι εκείνη που θα καθορίσει την δικαστική απόφαση και θα δείξει τον δρόμο προς την ελευθερία ή την καταδίκη του κεντρικού ήρωα.

Οι δώδεκα ένορκοι είμαστε εγώ, εσύ και 10 ακόμα φίλοι!

Το συναρπαστικό με αυτή την παράσταση δεν είναι μόνο οι συνεχείς ανατροπές και το απροσδόκητο φινάλε που χαρακτηρίζουν το συγγραφικό έργο της Agatha Christie. Το πιο ξεχωριστό στοιχείο είναι η δυνατότητα που δίνεται σε 12 θεατές να βρίσκονται σε ειδικά διαμορφωμένες θέσεις πάνω στη σκηνή, έχοντας τον ρόλο των ενόρκων και συμμετέχοντας στην παράσταση.

Όταν πληροφορήθηκα πως υπάρχει αυτή η δυνατότητα, δεν το σκέφτηκα πολύ, έκλεισα εισιτήριο για την πρώτη σειρά των ενόρκων. Μπορεί η παραστάσεις να μην είναι sold out, ωστόσο, για να βρούμε μαζί με την παρέα μου θέσεις στις 6 πρώτες σειρές (3 από τη δεξιά πλευρά της σκηνής και 3 από την αριστερή) χρειάστηκε να κλείσουμε αρκετά νωρίς τα εισιτήριά μας. Αποδείχτηκε μία σοφή επιλογή!

Μετά από περίπου 2 μήνες αναμονής, η ημέρα της παράστασης έφτασε και παίρνοντας τη θέση μου πάνω στη σκηνή, ανακάλυψα πως όχι μόνο θα έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι μία ανάσα από τους πρωταγωνιστές, αλλά, θα μπορώ επίσης να καθορίσω με τους 11 ακόμα ενόρκους τη δικαστική απόφαση για τον Λέοναρντ Βόουλ, ψηφίζοντας αν είναι αθώος ή ένοχος, μετά την κατάθεση των μαρτύρων και την δική του απολογία.

Οι εκπλήξεις, όμως, δεν τελείωσαν εκεί, αφού ένας από τους ενόρκους έχει την χαρά να συμμετέχει ακόμα πιο ενεργά στην παράσταση, εκφωνώντας τον όρκο εκ μέρους όλων των ενόρκων αλλά και την τελική τους ετυμηγορία. Και μάντεψε, ήμουν η τυχερή και κάπως έτσι μπορώ να πω ότι είχα και έναν μικρό ρόλο σε αυτή την παράσταση, ο οποίος έκανε ακόμα πιο συναρπαστική την εμπειρία.

Ο θίασος, τα σκηνικά και η σκηνοθεσία

Ο θίασος καταφέρνει να ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις των ρόλων. Ο Νίκος Πολυδερόπουλος μας πείθει με την αφέλεια του Λέοναρντ κάνοντας αρκετά δύσκολο να καταλάβουμε αν είναι αθώος ή ένοχος.

Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι μυστήρια, γοητευτική και δυναμική, περίπου όπως φανταζόμασταν να μοιάζει η Ρομέιν, διαβάζοντας το βιβλίο της Agatha Christie.

Το δικηγορικό δίδυμο Κουρλαμπάς και Κατσαφάδος είναι απολαυστικό στις «πινελιές» χιούμορ που χαρίζει στο έργο, ενώ η Νίκη Παλληκαράκη, ως Πρόεδρος και δακτυλογράφος καταφέρνει να μας μυήσει στη μαγεία της γρήγορης εναλλαγής δύο τελείως διαφορετικών ρόλων.

Ο Γιάννης Δρακόπουλος και η Μελίνα Βαμβακά είναι επίσης εξαιρετικοί κατά τη διάρκεια της δίκης. Ιδιαίτερα η Βαμβακά είχε μία καλοδουλεμένη και απολαυστική ερμηνεία ως οικονόμος της χήρας που έχασε τη ζωή της.

Στα συν της παράστασης βάζουμε και τα σκηνικά που επιμελείται η Αγγελίνα Παπαχατζάκη. Το δικαστήριο μοιάζει αρκετά επιβλητικό από τη θέση των ενόρκων, ενώ τα εφέ στο λιμάνι δημιουργούν μία αποπνικτική αίσθηση, που συμβαδίζει αρμονικά με τη σκηνή.

Τέλος, ο σκηνοθέτης της παράστασης, Νικορέστης Χανιωτάκης, έχει καταφέρει να διατηρήσει τη βάση του έργου της Agatha Christie, καταφέρνοντας να ενσαρκωθούν οι χαρακτήρες, χωρίς να χάσουν το μυστήριο πέπλο που τους τυλίγει στο ομώνυμο διήγημα.

Ο Μιχάλης Σαράντης λέει πως αυτή τη δουλειά την ξεκίνησε γιατί «δεν είχα τι να με κάνω». Και ευτυχώς

Πηγή κεντρικής εικόνας: ndp