Τέμπη: Η δευτερογενής κακοποίηση στους συγγενείς σκοτώνει ξανά και ξανά τα θύματα
Ανανεώθηκε:
Για το «πάρε με όταν φτάσεις», για το «μάνα κοιμήσου θα αργήσω», για το «δεν έχω οξυγόνο», για αυτό που συμβαίνει στους συγγενείς των θυμάτων, άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό θα βγουν στους δρόμους την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου.
Όταν το «Υπερασπίσου το παιδί» είναι αδύνατο, αφού σε κάποιες τραγικές περιπτώσεις το παιδί δεν γλίτωσε, το να υπερασπιστούμε τον γονιό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και στην κορυφή των προτεραιοτήτων. Και στην περίπτωση των Τεμπών, αν γλιτώσει ο γονιός, ίσως να υπάρχει ελπίδα για όλους μας. Η απόδοση δικαιοσύνης, η δικαίωση, η αλήθεια, η κραυγή για τις 57 ψυχές που έφυγαν με τρόπο αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου, το «πάρε με όταν φτάσεις», το «δεν έχω οξυγόνο», θα ενώσουν τους ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, με την πορεία που θα γίνει για να ακουστούμε όλοι, να αποδοθούν ευθύνες και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.
Όλη η Ελλάδα πενθεί για τα Τέμπη: Ποιοι θα συμμετέχουν στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου;
Στα της δευτερογενούς κακοποίησης
Η δευτερογενής κακοποίηση των συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια συνεχιζόμενη δοκιμασία που σκοτώνει ξανά και ξανά εκείνους που χάθηκαν και που σκοτώνει μέρα με τη μέρα εκείνους που περίμεναν εκείνο το τηλέφωνο που δεν έγινε ποτέ. Έχει να κάνει με το κεφάλαιο ύβρις, την κακομεταχείριση των πενθούντων, τον διασυρμό τους, τη διάψευση της δικαιοσύνης, και την ανοιχτή πληγή της αμφισβήτησης της αλήθειας. Από την αδράνεια στην απονομή ευθυνών, μέχρι την επικοινωνιακή διαχείριση που προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών, η δευτερογενής κακοποίηση αφήνει ανεξίτηλα τραύματα στις οικογένειες και στην κοινωνία ολόκληρη.
Η Μαρία Καρυστιανού αποτελεί τη χαρακτηριστική περίπτωση.
Μητέρα που έχασε το παιδί της στη μοιραία σύγκρουση, βρέθηκε να αντιμετωπίζει όχι μόνο τον ανείπωτο πόνο της απώλειας, αλλά και την υποτίμηση. Αντί για συμπαράσταση, ήρθε αντιμέτωπη με την καχυποψία. Αντί για άμεση απονομή δικαιοσύνης, βρέθηκε να δίνει συνεχείς μάχες για τα αυτονόητα. Η δευτερογενής κακοποίηση δεν έχει μόνο τη μορφή της κωλυσιεργίας και την αίσθηση συγκάλυψης, αλλά και της ηθικής εξόντωσης όσων διεκδικούν την αλήθεια.
Ακόμα και η υποψία ότι έγιναν λάθη είναι αρκετή για να κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Κάθε απόπειρα υποβάθμισης του τι έγινε πριν από 2 χρόνια σαν χθες, κάθε αργοπορημένη ή ελλιπής αντίδραση, κάθε δήλωση που μοιάζει με προσπάθεια εκτροπής της συζήτησης, προσθέτει ένα ακόμα βάρος στις πλάτες των οικογενειών. Η αλήθεια πρέπει να είναι απόλυτη και ξεκάθαρη, χωρίς σκιές, χωρίς παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, χωρίς πολιτικά παιχνίδια.
«Μαμά έρχομαι», είπαν, αλλά δεν έφτασαν ποτέ και όλοι θρηνούν ξανά σα να ήταν χθες 28 Φλεβάρη 2023
Και όμως, βρέθηκαν άνθρωποι που θεώρησαν ότι τα Τέμπη είναι «μικρό» ζήτημα μπροστά σε άλλα παγκόσμια γεγονότα. Η σύγκριση της τραγωδίας με την κρίση του πλανήτη, είναι άκυρη και εκτός θέματος. Τα Τέμπη δεν είναι μια στατιστική απώλεια, για τους συγγενείς και όλους μας, αλλά μαύρες σελίδες της χώρας μας που γέννησε λέξεις όπως η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η αλληλεγγύη, η εγγύτητα, και κανένα παγκόσμιο γεγονός δεν μπορεί να μειώσει το μέγεθος της απώλειας.
Η επαναλαμβανόμενη δευτερογενής κακοποίηση από πάσα κατεύθυνση είναι κοινωνικό φαινόμενο και αποτελεί προσπάθεια αποσιώπησης, άβολης αμηχανίας, αποφυγή της συζήτησης. Είναι το «πάμε παρακάτω» που ακούγεται σαν προδοσία. Είναι το «τι θέλετε πια;» που δείχνει πως κάποιοι κουράστηκαν πολύ γρήγορα.
Και όμως, οι φωνές των οικογενειών δεν ζητούν τίποτε άλλο από το αυτονόητο: δικαιοσύνη, αλήθεια, τιμωρία. Όχι για εκδίκηση, αλλά για να μην ξανασυμβεί.
Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, αυτοί που θρηνούν, αυτοί που θυμούνται, αυτοί που απαιτούν, θα γίνουν μια φωνή. Δεν είναι μόνο μια πορεία. Είναι μια κραυγή από όλους και είναι και θέμα σεβασμού και περηφάνιας.
Η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται μόνο στα δικαστήρια. Κρίνεται και στους δρόμους.
Bloggers
