Φωτεινή Αθερίδου: «Πρέπει να νικήσουμε τον σεξισμό, αξίζουμε δικαιοσύνη εμείς οι γυναίκες»

Η Φωτεινή Αθερίδου έχει καταφέρει να ξεπεράσει αυτό, που άλλα παιδιά καλλιτεχνών το αντιμετωπίζουν με δυσκολία. Δεν την ακολούθησε στην πορεία της, το «βάρος» του πατέρα Θοδωρή Αθερίδη και της σκηνοθέτη και χορογράφου μητέρας της Ελένης Γκασούκα. Κατάφερε να χαράξει μία αυτόνομη πορεία. Με τις καταβολές της ωστόσο να την διαμορφώνουν ως χαρακτήρα. Ανέλπιστα πριν από 3 χρόνια, σήκωσε ένα άλλο, πιο ευχάριστο «βάρος», έγινε μαμά του 3χρονου Θοδωρή και ο κόσμος της άλλαξε.

Πρόσφατα δημιούργησε και έναν άλλο κόσμο, που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Για πρώτη φορά έγινε σεναριογράφος τηλεοπτικής σειράς και η συναρπαστική της ιστορία είναι η σειρά «The Friend» στο ΑΝΤ1 + με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Χρυσοστόμου και την συμμετοχή του συζύγου της και ηθοποιού Κωνσταντίνου Μαγκλάρα. Η Φωτεινή Αθερίδου μιλά στο Queen.gr για τους πολλαπλούς ρόλους της ζωής της, το άγχος που είχε ως μητέρα, τα παιδικά της χρόνια, τους γονείς της, την δική της γενιά - άτυχη και κουρασμένη σε πολλά επίπεδα - τον σεξισμό, τις φορές που άλλαξε η οπτική της πεποιθήσεις, αλλά και για την υπέροχη νέα της συνεργασία στο θέατρο.

Σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι νιώθεις και θέλεις να γίνεις καλλιτέχνης;

Μεγάλη λέξη το καλλιτέχνης. Δεν ξέρω. Είχα ας το πούμε, κάποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες από μικρή.

Σε ποιο μάθημα στο σχολείο ήσουν καλή;

Ήμουν γενικά καλή μαθήτρια μέχρι το Γυμνάσιο. Μετά έγινα…φριχτή μαθήτρια. Γιατί σε εκείνη την ηλικία με απασχολούσαν κυρίως τα προσωπικά μου, τα γκομενικά μου δηλαδή. Πέρασα αυτή τη φάση. Δεν είχα δείξει κανένα δείγμα φαντασίας και δημιουργικότητας, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε πιο ώριμη ηλικία άλλαξαν τα πράγματα.

Ήθελες να είσαι αυτόφωτη από μικρή; Να μην σε προσδιορίζει ούτε η μεγάλη καριέρα του μπαμπά σου Θοδωρή Αθερίδη, ούτε και εκείνη της μαμάς σου Ελένης Γκασούκα, στο θέατρο;

Φυσικά, αλλά αυτό που είμαστε, κάποιες φορές δεν μπορούμε εμείς να το «στολίσουμε» έτσι ακριβώς όπως θέλουμε. Είμαστε αυτό που είμαστε κουβαλώντας και το οικογενειακό μας περιβάλλον. Αυτό σε ακολουθεί ερήμην σου, θέλεις δεν θέλεις. Είχα και τις δυσκολίες μου, αλλά αυτό με έκανε καλύτερη ή χειρότερη, με μπλόκαρε αλλά και με ξεμπλόκαρε κάποιες φορές.

Έγινες μαμά και απέκτησες μία άλλου είδους ευθύνη σε μικρή ηλικία. Έχεις το άγχος να γίνεις αυτό που λέμε καλή μαμά;

Λειτούργησα όμως με το ένστικτο. Στο γιο μου κάνω αυτό που θα ήθελα και εγώ ως παιδί να μου κάνουν. Τώρα, αυτό τι σημαίνει, θα δείξει στο μέλλον (γελάει). Ας ελπίσουμε να μην ακούσω κάποτε από τον γιο μου «Μα δεν ντράπηκες τότε, να μου κάνεις αυτό και εκείνο και το άλλο»;

Η Φωτεινή Αθερίδου και ο Κωνσταντίνος Μαγκλάρας παντρεύονται - Αυτό είναι το σπίτι των ερωτευμένων

Έχει χαρές αλλά είναι και επίπονος αυτός ο ρόλος…

Αλήθεια είναι αυτό, αλλά παλαιότερα δεν το καταλάβαινα. Έλεγα: «Γιατί μία γυναίκα να κάνει παιδί και να μη δουλεύει παράλληλα»; To έκρινα πολύ αυστηρά. Τώρα όμως που το κάνω, καταλαβαίνω πόσο πραγματικά δύσκολο είναι όλο αυτό. Όλη μέρα να είσαι με το παιδί και να είσαι μαμά, να μην αδιαφορείς για τίποτε που το αφορά. Πιο πολύ μπορώ να σου πω ότι ξεκουράζομαι όταν δουλεύω, παρά όταν είμαι στο σπίτι. Η δουλειά είναι διασκέδαση!

Μου έκανε εντύπωση μία ανάρτηση του μπαμπά σου, ο οποίος έδινε τα εύσημα στον σύζυγό σου για το πόσο καλός μπαμπάς είναι. Σου δημιουργεί μία ασφάλεια ο Κωνσταντίνος σε αυτό τον ρόλο;

Και στις χαρές και στις δουλειές;

Μα, φυσικά.

Η δική σου γενιά πιστεύεις ότι υπήρξε και λίγο άτυχη τα τελευταία χρόνια και με την οικονομική κρίση αλλά και στη συνέχεια με την πανδημία;

Είμαστε μία πολύ άτυχη και πολύ κουρασμένη γενιά. Για εκατομμύρια λόγους. Από τις δουλειές που λόγω κρίσης και στο δικό μας χώρο, έπρεπε να κάνουν οι ηθοποιοί για να επιβιώσουν, από τις συγκυρίες που μας βρήκαν, από την καραντίνα, ακόμη και από την ανάπτυξη των social media που μας φθείρουν, παρά μας κάνουν καλό. Είμαστε η γενιά που πρέπει να νικήσουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Για κάποιο λόγο – και δεν το λέω με έπαρση – έχουμε πάρα πολλά ταλέντα σε αυτή τη γενιά.

Τι χρειάζεται να υπερνικήσει μία σύγχρονη γυναίκα αυτή την εποχή;

Καταρχάς τον σεξισμό. Υπήρχε και θα υπάρχει. Είναι θλιβερό που ακόμη και τώρα το 2022, που οι γυναίκες βγαίνουν μπροστά και τα καταφέρνουν σε όλα τα επίπεδα, να μην μπορούμε να έχουμε την ίδια αντιμετώπιση. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο, μία πετυχημένη γυναίκα με έναν πετυχημένο άντρα. Ποτέ δεν θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Πρέπει να το νικήσουμε αυτό. Εμείς οι γυναίκες, αξίζουμε πάρα πολλά – όπως και οι άντρες – αλλά πρέπει να υπάρχει μία δικαιοσύνη πια, στα πράγματα.

Πάμε στην σειρά «The Friend» , την πρώτη σειρά στην οποία έγραψες το σενάριο. Πως η ιδέα σου έγινε τελικά μία ολόκληρη τηλεοπτική ιστορία; Δεν το λες και εύκολο…

Δεν είναι εύκολο, αλλά από την αρχή που είχα την ιδέα, είχα σκεφτεί πως θα γίνει σειρά. Τα τελευταία χρόνια και λόγω της καραντίνας, όλοι μας «λιώσαμε» στο Netflix και όλος αυτός ο κόσμος των ξένων τηλεοπτικών σειρών, με τις ανατροπές, τα πολλά flashback, δημιούργησε στο μυαλό μου αυτού του είδους την τηλεόραση. Από την αρχή που ξεκίνησα να το γράφω, σα να πήγαινε από μόνη της η ιστορία. Την έβλεπα ως θεατής και τι θα ήθελα εγώ να συμβεί, όταν θα την παρακολουθούσα. Τίμια προσέγγιση. (γελάει)

Καμάρωσες τον εαυτό σου για αυτό που δημιούργησες;

100%. Νιώθω τη σειρά σαν παιδάκι μου. Από το μηδέν δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος κόσμος που τον πίστεψαν κάποιοι άνθρωποι και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Και είναι δύσκολο αυτό, να σε πιστέψουν δηλαδή από την αρχή, σε κάτι που το κάνεις για πρώτη φορά. Ήταν ρίσκο, το να με εμπιστευτούν. Η τηλεόραση λειτουργεί με άλλους κανόνες, πιο επιχειρηματικούς, πιο εμπορικούς.

Έχεις αγαπημένη σκηνή;

Πολλές. Κυρίως όμως με τα flashback, γιατί μου φωτίζουν και μου δικαιολογούν καλύτερα τον κεντρικό μου ήρωα. Μου κεντάνε το story μου, γιατί μέσα στην κωμωδία υπάρχουν και συγκινητικά στιγμιότυπα. Ήδη μάλιστα έχω ξεκινήσει να γράφω και μία δεύτερη σειρά, η οποία επίσης μου αρέσει πολύ. Είναι ίσως και πιο ώριμη, σε σχέση με το «Friend».

Ποιον συμβουλεύτηκες όταν τελείωσες να τη γράφεις; Τον πατέρα σου που έχει και μία μεγαλύτερη εμπειρία στη συγγραφή ή την μητέρα σου;

Πλέον έχω τον δικό μου δρόμο και δικό μου τρόπο για όσα κάνω. Συνήθως ζητάω την γνώμη τους εκ των υστέρων. Βασικά ο Κώστας ήταν εκείνος που πρώτος το διάβασε, επειδή μένουμε και στο ίδιο σπίτι (γελάει). Ξενυχτούσαμε διαβάζοντας το, μου έλεγε και όλες τις ιδέες που είχε. Όταν το τελείωσα, το έστειλα στους γονείς μου αλλά και σε φίλους μου. Γιατί μου αρέσει να ακούω τη γνώμη δικών μου ανθρώπων που δεν είναι στον χώρο μας. Η κολλητή μου η Δέσποινα για παράδειγμα, η οποία έχει ωραίο γούστο, επίσης το διάβασε. Αν βαριόταν η Δέσποινα, τελείωσε, φιλάκια (γελάει).

Είσαι και λίγο εγωίστρια σε ότι κάνεις; Ακόμη και αν δεν αρέσει κάτι σε κανέναν, εσύ με το πείσμα σου θα το κάνεις γιατί το πιστεύεις;

Είμαι εγωίστρια, αλλά δεν πιστεύω τόσο πολύ στον εαυτό μου σε αυτό το κομμάτι. Μου είναι αναγκαίο το feedback των άλλων. Ποτέ δεν θα πω «Αυτό που κάνω, ή αυτό που γράφω είναι αριστούργημα». Το βλέπω και σε ηθοποιούς και γενικότερα καλλιτέχνες που έχουν εμπειρία χρόνων σε αυτή τη δουλειά. Καμιά φορά εγκλωβίζονται σε αυτή την εμπειρία και δεν αλλάζουν πράγματα, καθαρά από πείσμα.

Γράφεις νέα σειρά, είσαι μαμά, αλλά παράλληλα επιστρέφεις φέτος και στο θέατρο με την παράσταση «Μισάνθρωπος». Πως και το αποφάσισες;

Πραγματικά, χωρίς να θέλω να πω κάτι κλισέ, ζω την πιο ευτυχισμένη μου θεατρική εμπειρία. Είμαστε, μετά την διανομή που έχει κάνει ο Γιάννης Κακλέας, ένας θίασος με υπέροχους καλλιτέχνες και παράλληλα υπέροχα, καλά παιδιά. Δεν το συζητώ για τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο που είναι εδώ και χρόνια ο αγαπημένος μου, ή για την Ευγενία Σαμαρά με την οποία έχουμε ταιριάξει πάρα πολύ. Από την άλλη πλευρά ο σκηνοθέτης μας κάθε φορά γίνεται και πιο σύγχρονος. Έχει καταλάβει ο Κακλέας την αναπνοή των νέων ανθρώπων. Είναι πολύ «μάγκικη και αλήτικη» η παράσταση μας. Με την καλή έννοια το λέω.

01

05