Είναι σουρεάλ να λέει κανείς ότι ξέρει τον David Lynch ενώ δεν έχει ιδέα & αυτή είναι μια καλή αρχή
Ανανεώθηκε:
Το «φαινόμενο Lynch» έχει ένα σουρεαλιστικό παράδοξο: όλοι τον «γνωρίζουν», αλλά οι περισσότεροι δεν τον καταλαβαίνουν. Η ανάρτηση «In heaven, everything is fine…» της οικογένειας του Bowie, οι ζωές των δύο David που προκαλούν σουρεαλιστική σκέψη με τα κοινά τους και η Isabella Rossellini που χώρισε με τον «εμμονικό» έρωτα της ζωής της επειδή εκείνος δεν άντεχε τις μυρωδιές του φαγητού στο σπίτι. Βασικές πληροφορίες της «Lynchian» σχολής. «Είναι απελευθερωτικό, με έναν τρόπο όμορφο, να βιώνεις μια μεγάλη αποτυχία. Δεν έχεις πού να πας, παρά μόνο προς τα πάνω»
Η σύγχρονη κουλτούρα φαίνεται να έχει μετατρέψει κάποιους καλλιτέχνες, που δεν έχει «συναντήσει» ποτέ, σε βωμούς αναφοράς για ανέξοδες ψηφιακές αναρτήσεις φόρου τιμής. Κάθε «like» και κάθε αναδημοσίευση, χωρίς ποτέ να υπάρχει πραγματική επαφή με το έργο τους, αναπαράγει το όνομά τους στο πλαίσιο της επιρροής του «brand name». Τις τελευταίες ώρες, όλοι μιλούν για τον David Lynch, αλλά πόσοι έχουν πραγματικά αφοσιωθεί στο να παρακολουθήσουν τις ταινίες του και πόσω μάλλον να ανακαλύψουν τις λεπτομέρειες που κρύβει το έργο του; Το όνομά του γίνεται μια ετικέτα για το σουρεαλιστικό αίνιγμα, χωρίς να υπάρχει πραγματική κατανόηση.
Η «Lynchian» σχολή υπάρχει ακόμη και στα λεξικά, αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επιρροής, αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι χρησιμοποιούν τον όρο κατανοούν πλήρως τις θεματικές ή τις τεχνικές που τον συνοδεύουν. Παρόλο που η λέξη έχει γίνει ευρέως αναγνωρίσιμη, αντιπροσωπεύοντας την επιρροή και τη μίμηση του έργου του David Lynch, πολλοί μένουν στην επιφάνεια και στο ισχυρό όνομα, χωρίς να εξετάζουν τη βαθύτερη φιλοσοφία ή τις κοινωνικές και ψυχολογικές διαστάσεις που κρύβει το έργο του.
Η σύγχρονη κουλτούρα συχνά επικεντρώνεται στο να «καταναλώνει» το έργο των καλλιτεχνών με γρήγορο και επιφανειακό τρόπο, χωρίς να αφιερώνει τον απαραίτητο χρόνο για να αναγνωρίσει την ουσία πίσω από κάθε δημιουργία. Ακόμα και όταν αυτή η δημιουργία είναι απλή, άρα πιο σύνθετη, όπως το παράδειγμα του David Lynch με το ντόνατ «Keep your eye on the donut and not on the hole», το οποίο και χρησιμοποίησε η οικογένειά του για να ανακοινώσει τον θάνατό του, την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου.
Στο ίδιο πλαίσιο και η ανάρτηση της NASA
Κράτησε το βλέμμα σου στο ντόνατ και όχι στη τρύπα.
Στη μνήμη του Ντέιβιντ Λιντς, θα συνεχίσουμε να εξερευνούμε το υπερφυσικό και το άγνωστο. Θα επικεντρωθούμε όχι στην απώλεια, αλλά σε ό,τι κερδίσαμε από τα χρόνια που μοιραστήκαμε αυτόν τον πλανήτη μαζί σου. Θα σε δούμε στα όνειρά μας.
Η τέχνη δεν είναι προϊόν της κατανάλωσης, αλλά της εμπειρίας μέσα από την αυθεντικότητα και όχι το επιφανειακό προσκύνημα
Ο βραβευμένος με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά το 2019, David Lynch, ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες και επιδραστικές φιγούρες στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ένας πραγματικός οραματιστής, που κατάφερε να δημιουργήσει έργα που ξεπερνούν τις συμβατικές αφηγήσεις, γεμάτα μυστήριο, και συναισθηματική ένταση. Γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει σουρεαλιστικά και δυσοίωνα στοιχεία με καθημερινά, οικεία περιβάλλοντα, είχε έναν μοναδικό τρόπο να εξερευνά το υποσυνείδητο και τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας, ενώ η τέχνη του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις πιο σύνθετες αναγνώσεις, την πολυπλοκότητα της απλότητας και την αέναη αναζήτηση για την αλήθεια πίσω από το παράλογο.
Οι ταινίες του αποτελούν μια αέναη εξερεύνηση του απύθμενου που θα πρέπει να διδάσκονται και να επιστρέφει κανείς πάντα σε αυτές. Πρόκειται για έργο που απαιτεί υπομονή και αναλυτική σκέψη και όχι για επιφανειακή κατανάλωση. Όπως η ανθρώπινη προσωπικότητα, έτσι και το έργο του έχει αμέτρητες διαστάσεις -και όσο περισσότερο το εξετάζεις, τόσο πιο αινιγματικό και γοητευτικό γίνεται. Με πιο απλά λόγια: η τέχνη του Lynch δεν είναι μόνο αυτή που βλέπεις. Είναι αυτή που δεν μπορείς να ξεχάσεις εφόσον έρθεις σε επαφή μαζί της.
Δύσκολα θα βρεθεί άλλος Αμερικανός σκηνοθέτης που να έχει συμβάλει περισσότερο στον σουρεαλισμό από εκείνον
Το ντεμπούτο του, Eraserhead, παραμένει σημείο αναφοράς στον σουρεαλιστικό τρόμο, ενώ στη συνέχεια καθόρισε το είδος με έργα όπως τα Blue Velvet, Twin Peaks, Lost Highway, Mulholland Drive και Inland Empire. Αυτό που δίνει ζωή και διαχρονικότητα στα αριστουργήματά του είναι το καλλιτεχνικό του βλέμμα, η γοητεία του με το φως και το σκοτάδι της αμερικανικής ζωής και η μοναδική του ικανότητα να δημιουργεί χαρακτήρες και μελοδράματα. Αυτή η εκρηκτική μίξη χάρισε στον εμβληματικό σκηνοθέτη, σεναριογράφο, μουσικό, visual artist και παραγωγό, φανατικούς θαυμαστές και μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου ή του καλύτερου σκηνοθέτη του 21ου αιώνα σύμφωνα με έρευνα του BBC πριν από λίγα χρόνια.
Γεννημένος στις 20 Ιανουαρίου 1946 στη Missoula της Μοντάνα, γιος επιστήμονα του Υπουργείου Γεωργίας, μεγάλωσε σε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα που αντικατοπτρίζεται στο έργο του. Η ανιδιοτελής αίσθηση καθήκοντος που αποπνέει ο πράκτορας Dale Cooper στο Twin Peaks φέρει εμφανώς το αποτύπωμα της προσκοπικής του εκπαίδευσης.
Από την άλλη, η εμμονή του με το σκοτάδι που κρύβεται πίσω από την ευχάριστη όψη της αμερικανικής μεταπολεμικής προαστιακής ζωής αποκρυσταλλώνεται τέλεια στο αριστούργημά του Blue Velvet (1986).
Ακολουθώντας την καλλιτεχνική του κλίση, φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφειας με αντικείμενο τη ζωγραφική, προτού στραφεί στον κινηματογράφο.
Αφού παντρεύτηκε και απέκτησε οικογένεια, μετακόμισε στο Los Angeles για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στο AFI Conservatory, όπου ξεκίνησε την παραγωγή του Eraserhead, μιας διαδικασίας που διήρκεσε πάνω από πέντε χρόνια. Ο κόπος του, όμως, απέδωσε. Η ταινία έγινε επιτυχία στο κύκλωμα των μεταμεσονύκτιων προβολών και του χάρισε την πρώτη του μεγάλη δουλειά στο Hollywood, το The Elephant Man. Η επιτυχία του The Elephant Man οδήγησε τον Lynch στη σκηνοθεσία του επικού Dune. Παρότι η ταινία απέκτησε φανατικό κοινό, δεν τα πήγε καλά στα ταμεία ούτε κέρδισε το κοινό της δεκαετίας του ’80, που περίμενε κάτι πιο κοντινό στο Star Wars.
Επιστρέφοντας σε μικρότερης κλίμακας παραγωγές, δημιούργησε το Blue Velvet, που όχι μόνο τον έφερε ξανά στην εύνοια των κριτικών, αλλά έθεσε τις βάσεις για την υπόλοιπη καριέρα του. Η τηλεοπτική σειρά Twin Peaks που ακολούθησε, με το πρώτο επεισόδιο σε σκηνοθεσία Lynch, εδραίωσε το «φαινόμενο Lynch».
Χρησιμοποιώντας αυτή τη δυναμική, σκηνοθέτησε το Wild at Heart, ένα αντισυμβατικό love story/road movie που απογείωσε την καριέρα του Nicolas Cage. Παρά την επιτυχία, ο Lynch επέλεξε να παραμείνει πιστός στη μοναδική του καλλιτεχνική φωνή, κάτι που οδήγησε σε λιγότερη εμπορική επιτυχία αλλά καθιέρωσε τη φήμη του ως καλλιτέχνη.
Το Twin Peaks: Fire Walk with Me και το Lost Highway εξερεύνησαν πιο σκοτεινά μονοπάτια, ενώ το Mulholland Drive και το Inland Empire αποτέλεσαν την αποκορύφωση της ονειρικής του λογικής.
Είναι επίσης γνωστό πως από τη συνεργασία του με τον David Bowie, που λάτρευε το Eraserhead, προέκυψαν αξιομνημόνευτες στιγμές όπως η συμμετοχή του Bowie στο Twin Peaks: Fire Walk with Me και η συμβολή του στο soundtrack του Lost Highway. Η σχέση τους ήταν μια σύμπραξη δύο οραματιστών, που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τέχνη και που ποτέ δεν σταμάτησαν να προκαλούν το αναμενόμενο.
Άλλος ένας χρόνος χωρίς τον Starman in the sky: Το κίνημα Bowie-ισμού που επηρέασε την pop κουλτούρα
David Lynch x David Bowie
Οι ζωές των David Lynch και David Bowie προκαλούν κάποια σουρεαλιστική σκέψη: ίδιο όνομα, γέννηση και θάνατος τον ίδιο μήνα (Ιανουάριο) με έναν χρόνο ηλικιακή διαφορά, γεννημένοι με την «υποχρέωση» να αλλάξουν την πορεία της τέχνης με εκκεντρικούς τρόπους. Πέρα από τη συνεργασία τους και τα πολλά κοινά τους, υπήρξαν και φίλοι που έγιναν μια συνώνυμη εικόνα της δημιουργικότητας που συναντά το παράδοξο.
Μια σύμπτωση ή μια ενδυναμωμένη καλλιτεχνική μοίρα, το γεγονός παραμένει ότι οι δύο αυτοί καλλιτέχνες, αν και ελάχιστα συσχετισμένοι στην πραγματικότητα, διασταυρώθηκαν αμέτρητες φορές μέσα από τις δημιουργίες τους.
Ήταν το 1995, όταν ο Bowie κυκλοφόρησε το άλμπουμ Outside, το οποίο εμπνεύστηκε από τη σειρά του Lynch, Twin Peaks. Το άλμπουμ παρουσιάζει μια μη γραμμική αφήγηση που ακολουθεί τον ντετέκτιβ Nathan Adler στην έρευνά του για τον φόνο της 14χρονης Baby Grace Blue, θυμίζοντας τη θεματολογία του Twin Peaks. Η συνεργασία του Bowie με τον Brian Eno σε αυτό το έργο οδήγησε σε ένα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα, που αντικατοπτρίζει την επιρροή του Lynch. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Bowie συμμετείχε και στην ταινία του Lynch, Twin Peaks: Fire Walk with Me, όπως προαναφέραμε, ενισχύοντας περαιτέρω τη σύνδεσή τους.
Η ανακοίνωση στο επίσημο προφίλ του David Bowie το οποίο διαχειρίζεται η οικογένειά του
R.I.P., David Lynch
«And the rain sets in, It’s the angel-man, I’m deranged…»*
Είμαστε βαθιά λυπημένοι από την είδηση της απώλειας του David Lynch. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης άφησε πίσω του ένα εξαιρετικό έργο, που έχει αγγίξει εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο ίδιος ο David Bowie είχε δηλώσει ότι το έργο του Lynch τον είχε επηρεάσει. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ρόλο του Bowie ως Ειδικού Πράκτορα του FBI, Phillip Jeffries; Ο χαρακτήρας έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Twin Peaks: Fire Walk With Me (1992), ενώ επανεμφανίστηκε στα Twin Peaks: The Missing Pieces και Twin Peaks: The Return.
Ακολουθεί η ανακοίνωση της οικογένειας του David Lynch στο Facebook:
•••••••••••••••••••••••••
Με βαθιά θλίψη, εμείς, η οικογένειά του, ανακοινώνουμε τον θάνατο του ανθρώπου και καλλιτέχνη, David Lynch. Ζητούμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μας αυτή τη στιγμή. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια μαζί μας. Όμως, όπως θα έλεγε και ο ίδιος: «Keep your eye on the donut and not on the hole».
Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα, με χρυσό φως και καταγάλανο ουρανό παντού.
•••••••••••••••••••••••••
«In heaven, everything is fine…»
*Το απόσπασμα των στίχων προέρχεται από το τραγούδι I’m Deranged, δύο διαφορετικές εκδοχές του οποίου συμπεριλήφθηκαν στο soundtrack της ταινίας του Lynch, Lost Highway.
#RIPDavidLynch #TwinPeaks
«Rossellini και Lynch: Το X-rated ζευγάρι είναι Wild at Heart»
Ο Lynch παντρεύτηκε τέσσερις φορές και είχε τέσσερα παιδιά. Σύντροφός του από το 1986 έως το 1991 ήταν η Isabella Rossellini. Η σχέση του Lynch με τη Rossellini ήταν επίσης γεμάτη σουρεαλισμό και αντιφάσεις, ενώ ο επώδυνος χωρισμός τους αποδόθηκε εν μέρει στη φοβία του Lynch για τις μυρωδιές της κουζίνας που «κακοποιούν» τις δημιουργίες του.
Η μούσα της Lancôme και ο «Τσάρος του Παράξενου» συστήθηκαν σε ένα εστιατόριο κατά τη διάρκεια των διαδικασιών casting της cult ταινίας του Lynch, Blue Velvet (1986). Όταν ο Lynch είδε για πρώτη φορά την Isabella, της είπε: «Ξέρεις, θα μπορούσες να είσαι η κόρη της Ingrid Bergman». Ένας φίλος που στεκόταν δίπλα του τον διέκοψε: «Ηλίθιε, είναι η κόρη της Ingrid Bergman».
Η Rossellini, που είναι πράγματι κόρη της βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού Ingrid Bergman και του σπουδαίου σκηνοθέτη του νεορεαλισμού Roberto Rossellini, μεγάλωσε θαυμάζοντας τον πατέρα της και παραδέχεται ότι αυτό την οδήγησε σε σχέσεις με άλλους μεγάλους σκηνοθέτες. Πριν γνωρίσει τον Lynch, υπήρξε παντρεμένη για λίγο με τον Martin Scorsese, ενώ μετά τον χωρισμό της από τον Lynch, παντρεύτηκε τον ανερχόμενο σκηνοθέτη Jon Wiedemann. Σχετικά με τις επιλογές της στους άνδρες, η Isabella λέει: «Ο Martin και ο David μοιάζουν… Οι άνδρες στη ζωή μου είναι οραματιστές, λίγο σαν τον πατέρα μου. Με εμπνέουν βαθιά και νιώθω δέος απέναντί τους».
Η σχέση της με τον Lynch ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Blue Velvet, όπου η Rossellini τελικά πήρε τον ρόλο, ίσως ως αποζημίωση για τη γκάφα του Lynch στο γεύμα. Στον ρόλο που θα γινόταν σήμα κατατεθέν της, υποδύεται την Dorothy Vallens, μια συναισθηματικά τραυματισμένη γυναίκα που κακοποιείται από τον σαδιστικό εραστή της, Frank Booth (Dennis Hopper). Οι συζητήσεις της με τον σκηνοθέτη για το πώς και γιατί πρέπει να υποβιβαστεί στον ρόλο πιθανόν λειτούργησαν ως ένα είδος διπλής αφροδισιακής εμπειρίας, όπως μπορεί να δει κανείς και από την iconic φωτογραφία του Helmut Newton από τα γυρίσματα.
Μετά το τέλος του Velvet, συνέχισαν τη σχέση τους την οποία επισφράγισαν με αρραβώνα, αλλά η επικοινωνία τους ήταν συχνά εξ αποστάσεως. Και οι δύο είχαν τις καριέρες τους: εκείνος μόλις ξεκινούσε τη σειρά του Twin Peaks, ενώ η καριέρα εκείνης στο modeling βρισκόταν στο αποκορύφωμα.
Λίγα χρόνια αργότερα, λίγο πριν την πρεμιέρα του Wild at Heart (1990), όπου η Rossellini υποδύεται τη μοιραία, ξανθιά Perdita Durango, το Time Out Paris δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: «Rossellini και Lynch: Το X-rated ζευγάρι είναι Wild at Heart».
Στο άρθρο, το ζευγάρι φαίνεται απόλυτα ταιριαστό, παρόλο που ο συγγραφέας φωτίζει κάποιες από τις περίεργες συνήθειες του σκηνοθέτη. Για παράδειγμα, αναφέρεται πως το δεξί κορδόνι του Lynch ήταν λυμένο για τρεις μήνες, εξαιτίας μιας θετικής εμπειρίας που είχε όταν το ανακάλυψε πρώτη φορά λυμένο. Επίσης, λέγεται πως για επτά συνεχόμενα χρόνια παρήγγελνε κάθε μέρα στις 2:30 μ.μ. ένα σοκολατένιο μιλκσέικ (σε πλαστικό ποτήρι, ποτέ σε γυάλινο) στο Bob’s Big Boy.
Όσο για τις μυρωδιές της κουζίνας, δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του πως δεν επιτρέπει το μαγείρεμα στο σπίτι του. «Όχι, κυρία μου. Όταν έχεις σχέδια ή γράφεις, η μυρωδιά θα εισχωρήσει παντού».
«Ο David είναι εμμονικός με την εμμονή», θα έλεγε η Rossellini στη Daily Mail. Οι «περίεργες συνήθειές του και οι νευρώσεις του», που λέγεται πως άγγιζαν τα όρια της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (ή ίσως τα ξεπερνούσαν), την απογοήτευαν, αλλά τελικά δεν ήταν αυτές ο λόγος του χωρισμού. Στην πραγματικότητα, ήταν ο Lynch -όχι η Isabella- που έδωσε τέλος στη σχέση.
Λέγεται πως όταν το Wild at Heart έκανε πρεμιέρα στις Κάννες (όπου κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα), το ζευγάρι περπάτησε στο κόκκινο χαλί πιο ερωτευμένο από ποτέ. Ωστόσο, όπως όλοι ξέρουμε, η δημόσια εξωτερίκευση αγάπης συχνά υποδηλώνει εσωτερική σύγκρουση. Μετά την προβολή της ταινίας, όταν γύρισαν στο ξενοδοχείο τους, ο Lynch παραδέχτηκε πως δεν πίστευε ότι η σχέση τους θα λειτουργούσε. Λίγο αργότερα, χώρισαν οριστικά.
Στην αυτοβιογραφία της, η Rossellini παραδέχεται: «Όταν ο David έφυγε, ήμουν εντελώς συντετριμμένη». Πρόσφατα παραδέχτηκε πως χρειάστηκε να πάει σε θεραπεία για να το ξεπεράσει ενώ στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit είχε πει: «Ο David ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Και πίστευα πως με αγαπούσε με τον ίδιο τρόπο, αλλά προφανώς έκανα λάθος. Όλες μου οι αισθήσεις μου έλεγαν πως ήμασταν ευτυχισμένο ζευγάρι, αλλά δεν ήμασταν».
Η ανάρτηση της Isabella Rossellinί για τον θάνατο του πρώην συντρόφου της
«Τον αγαπούσα τόσο πολύ. Ευχαριστώ για όλα τα ευγενικά σας μηνύματα».
Διάσημες φράσεις του David Lynch
«Ακόμα και ο κακός καφές είναι καλύτερος από το να μην έχεις καθόλου καφέ»
«Δεν νομίζω ότι ο πόνος έκανε τον [Vincent Van Gogh] σπουδαίο. Πιστεύω πως η ζωγραφική του έφερνε όση ευτυχία μπορούσε να έχει στη ζωή του»
«Μισώ τα κομψά και όμορφα πράγματα. Προτιμώ τα λάθη και τα ατυχήματα. Γι' αυτό μου αρέσουν τα κοψίματα και οι μελανιές -είναι σαν μικρά λουλούδια. Πάντα έλεγα ότι, αν δώσεις όνομα σε κάτι, όπως "κόψιμο" ή "μελανιά", οι άνθρωποι ταράζονται. Αλλά όταν βλέπεις το ίδιο στη φύση, χωρίς να ξέρεις τι είναι, μπορεί να σου φανεί πανέμορφο»
«Οι ιδέες είναι σαν τα ψάρια. Αν θες να πιάσεις μικρά ψάρια, μένεις στα ρηχά. Αν όμως θες να πιάσεις μεγάλα ψάρια, πρέπει να βουτήξεις βαθιά. Εκεί κάτω, τα ψάρια είναι πιο δυνατά και πιο αγνά. Είναι τεράστια, αφηρημένα και εξαιρετικά όμορφα»
― Catching the Big Fish: Meditation, Consciousness, and Creativity
«Μου αρέσει να θυμάμαι τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Όπως τα θυμάμαι εγώ, όχι απαραίτητα όπως συνέβησαν»
― Lost Highway
«Πιστεύουμε ότι κατανοούμε τους κανόνες όταν μεγαλώνουμε, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που βιώνουμε είναι ένας περιορισμός της φαντασίας»
«Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι αποδέχονται το γεγονός ότι η ζωή δεν έχει νόημα. Αυτό τους κάνει να νιώθουν πολύ άβολα»
«Η παραδοξότητα είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο στη ζωή»
«Έμαθα πως, ακριβώς κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, και καθώς σκάβεις πιο βαθιά, βρίσκεις ακόμα περισσότερους κόσμους. Το ήξερα από παιδί, αλλά δεν μπορούσα να βρω αποδείξεις. Ήταν απλώς ένα συναίσθημα. Υπάρχει καλοσύνη στον γαλάζιο ουρανό και στα λουλούδια, αλλά μια άλλη δύναμη – ένας άγριος πόνος και φθορά -συνοδεύει τα πάντα»
«Σταμάτησα το κάπνισμα τον Δεκέμβριο. Είμαι πραγματικά θλιμμένος γι' αυτό. Λατρεύω το κάπνισμα, λατρεύω τη φωτιά, μου λείπει να ανάβω τσιγάρα. Όλη αυτή η διαδικασία μου θυμίζει τη ζωή του καλλιτέχνη, αλλά τώρα άνθρωποι σαν τον Bloomberg έχουν κάνει τους καπνιστές να μοιάζουν με ζώα, και νομίζουν πως αν σταματήσουμε το κάπνισμα, όλοι θα ζήσουμε για πάντα»
«Η αγελάδα μου δεν είναι όμορφη, αλλά είναι όμορφη για μένα»
«Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι περιμένουν από την τέχνη να έχει νόημα. Αποδέχονται το γεγονός ότι η ζωή δεν έχει νόημα»
«Υπάρχει μια ασφάλεια όταν σκέφτεσαι σε ένα τραπέζι. Μπορείς να έχεις τον καφέ σου ή το milkshake σου, να περιπλανηθείς σε σκοτεινές περιοχές του μυαλού σου και να επιστρέψεις στην ασφάλεια του τραπεζιού»
«Είναι απελευθερωτικό, με έναν τρόπο όμορφο, να βιώνεις μια μεγάλη αποτυχία. Δεν έχεις πού να πας, παρά μόνο προς τα πάνω»
*Ο εμβληματικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, μουσικός, visual artist και παραγωγός David Lynch, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας λόγω εμφυσήματος που προκλήθηκε από το μακροχρόνιο κάπνισμα, απεβίωσε, στις 16 Ιανουαρίου, τέσσερις ημέρες πριν γίνει 79 ετών. Τα τελευταία χρόνια, είχε απομακρυνθεί από τον κινηματογράφο, αφιερώνοντας χρόνο στη συγκέντρωση χρημάτων για το ίδρυμά του, David Lynch Foundation, το οποίο προωθεί τα οφέλη του υπερβατικού διαλογισμού.
Bloggers
