Έχουμε σχέση 1 χρόνο, αγαπιόμαστε, αλλά ένα οικογενειακό πρόβλημα υγείας τον έχει κουράσει πολύ και νιώθω παραμελημένη. Δεν περνάω καλά, αλλά αν τον χωρίσω θα φανώ κακιά;

Είμαι πολύ προβληματισμένη...

Λοιπόν,βρίσκομαι εδώ και 1 χρόνο σε σχέση με ένα παιδί.Τον αγαπάω πάρα πολύ κι αυτός επίσης.Μάλιστα,έχοντας μιλήσει για το παρελθόν μας,αυτός μου έχει πει πως πρώτη φορά αισθάνεται έτσι τόσο έντονα για μία κοπέλα.Το θέμα είναι πως η οικογένειά του έχει σοβαρό πρόβλημα (θέμα υγείας που τους έχει ρημάξει οικονομικά) και είναι ο μοναδικός "γερός"-υγιής που μπορεί (και οφείλει) να βοηθήσει.
Αυτό μου το είχε πει από την πρώτη στιγμή της σχέσης μας.Γενικά,δεν είμαι άτομο που θέλει δωράκια και υλικά αγαθά για να μου δείξει ο άλλος την αγάπη του,ωστόσο πολλές φορές νιώθω πως με αμελεί.Έχει κλειστεί στο πρόβλημά του,με αποτέλεσμα να μην έχει πάντα καλή ψυχολογία,να μην βγαίνει έξω ούτε με φίλους του και να μην έχει γενικά όρεξη.Αυτό έγινε πιο έντονο τους τελευταίους μήνες. Δηλαδή δεν είναι ότι τον βλέπω πως διασκεδάζει και με παραμελεί εμένα.Δουλεύει πάρα πολλές ώρες,παίρνει ελάχιστα λεφτά,προσπαθεί να βοηθήσει την οικογένειά του.Εγώ από την άλλη (προσπαθώ) να κάνω υπομονή,αλλά κάποιες φορές ξεσπάω. Τσακωνόμαστε,το αναγνωρίζει πως με παραμελεί,αλλά μου λέει πως μετά τη δουλειά πηγαίνει σπίτι και τα σκέφτεται συνέχεια και συνέχεια,σκάει και δεν έχει όρεξη για τίποτα μετά.Κι εγώ δεν έχω πολλά λεφτά,βέβαια θα μου πεις,δεν έχω να φροντίζω για ολόκληρη την οικογένειά μου.Ωστόσο μια στο τόσο θέλω να πάμε μια εκδρομή ή να μου στείλει έστω ένα mail για να δείξει πως με σκέφτεται.Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι για το καλοκαίρι είμαστε ο καθένας στην πόλη του.
Με λίγα λόγια,για να μην σε ζαλίζω:τον αγαπάω πάρα πολύ και δεν θέλω να χωρίσουμε.Ωστόσο, αν και ξέρω πως με αγαπάει 99%,εγώ εισπράττω το 40% της αγάπης του,καθώς είναι τρελαμένος με το πρόβλημά του και δεν έχει κουράγιο/όρεξη για οτιδήποτε άλλο.Όταν του τα ψέλνω,μου λέει πως έχω δίκιο και με παρακαλεί να μην τον φορτώνω και με άλλη στεναχώρια από αυτές που ήδη έχει.Όταν το λέει αυτό μου ραγίζει την καρδιά.
Αλλά κι εγώ δεν μπορώ να πω πως περνάω τόσο καλά,όσο θα έπρεπε να περνάω στη σχέση μου. Λέω,φάση είναι,θα περάσει.Αλλά τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο (με την κρίση εννοώ). Πόσο θα κρατήσει αυτή η φάση; Πόσο "πίσω" να πάω εγώ τον εαυτό μου και τα "θέλω" μου; Δεν θέλω να χωρίσουμε,αλλά δεν βλέπω και κάποια άλλη λύση.Τον αγαπάω πάρα πολύ.
Ξέρω πως αν δεν είχε αυτό το ζόρι,θα περνούσαμε τέλεια. Δεν θέλω να είμαι η σκύλα που θα τον χωρίσει σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του. Από τη μια ξέρω πως πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου.Από την άλλη νιώθω σαν ένα κακομαθημένο παιδί ή μία κακιά.Και δεν είμαι.Σε παρακαλώ,πες μου τη γνώμη σου.
(Είμαστε 27 χρονών.Δεν είμαστε να πεις πιτσιρίκια να κάνουμε χαζομαρούλες. Υποτίθεται πως βλέπουμε τώρα πιο σοβαρά τα πράγματα και, γιατί όχι, ένα κοινό μέλλον.)
Συγγνώμη για το μακροσκελές γράμμα.

Αγαπητή φίλη,

Είσαι εσύ προβληματισμένη και με μπέρδεψες και εμένα. Αλλά θα σου μιλήσω ειλικρινά, επειδή μου μιλάς για "ειλικρινή αγάπη" και δεν θα σου χρυσώσω το χαπάκι. Για αυτό αν θέλεις σταμάτησε την ανάγνωση τώρα!

Λες ότι "δεν θέλω να είμαι η σκύλα που θα τον χωρίσει σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του", αλλά -sorry που στο λέω- αυτή θα είσαι! Και όχι μόνο στην παρέα του, αλλά σε όποιον νορμάλ άνθρωπο το πεις αυτό. Και θα σου εξηγήσω και το γιατί.
Δεν μπορείς να λες από την μία "τον αγαπάω" και από την άλλη "πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου" και να μιλάς για "χαζομαρούλες". Που τις είδες τις χαζομαρούλες στην σχέση σας και στη φάση που περνάει; Το βλέπεις ότι δεν στέκει το ένα με το άλλο σε αυτά που λες.

Κοίτα να δεις, αν σου έλεγε ότι σε αγαπούσε και μετά σε παραμελούσε για να βγει με τους φίλους του, για να δει ποδόσφαιρο, να πάει να παίξει μπασκετάκι, θα το καταλάβαινα αυτό που λες. Αλλά όχι όταν έχει φορτωθεί όλα τα προβλήματα της οικογένειάς του.
Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει ποτέ ένα μέλος της οικογένειάς σου να αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα υγείας και οικονομικά προβλήματα. Εύχομαι να μην σου τύχει ποτέ, αλλά εγώ το έχω ζήσει. Και ναι, το μυαλό σου τρελαίνεται για το πώς θα τα φέρεις βόλτα. Και δεν είναι εύκολο να ζεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Απλά δεν γίνεται.

Και ξέρεις τι αίσθηση μου δίνεις; Της 27χρονης που θέλει να φτιάξει το μέλλον της (και καλά κάνεις), αλλά παράλληλα ψάχνει κάποιος να της πει "ναι μωρέ, καλά θα κάνεις" για να δικαιολογήσει την απόφασή της και να μην έχει τύψεις.

Αν πραγματικά αγαπάς τον άνθρωπο και όχι την ιδέα της σχέσης (και ό,τι αυτό φέρει στο μέλλον) τότε δεν θα χωρίσεις.
Αν όμως σε ενδιαφέρει περισσότερο να φτιάξεις τη ζωή σου, τότε χώρισε. Και πες του το χύμα, τύπου "είμαι 27, δεν θέλω να χαζολογώ και δεν βλέπω μέλλον μαζί σου". Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είσαι η κακιά της υπόθεσης.

Έτσι το βλέπω εγώ.

ΥΓ.: Btw όταν έναν άνθρωπο τον ενδιαφέρει τόσο πολύ και μόνο η πάρτη του, τότε δεν νομίζω ότι υπάρχει αληθινή αγάπη σε μια σχέση. Ναι, και αυτό έτσι το βλέπω εγώ!

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ