Ο μύθος του Κριού

Ο αστερισμός του Κριού είχε ήδη παρατηρηθεί και μελετηθεί από τον Πτολεμαίο στον 2^ο αιώνα μ.Χ. Συνορεύει με πέντε αστερισμούς, το Τρίγωνον, τους Ιχθύες, το Κήτος, τον Ταύρο και τον Περσέα. Οι γνώμες διίστανται ως προς τον αριθμό των αστέρων που τον αποτελούν: ο Argelander μιλούσε για 50 ενώ ο Heiss για 80. Οι τρεις κυριότεροι αστερισμοί του είναι οι Hamal (που είναι κι ο λαμπρότερος αστέρας και σημαίνει κριάρι), Sheratan και Mesarthim. Από την αρχαιότητα ο Κριός ήταν γνωστός ως «άρχων του ζωδιακού», το πρώτο ζώδιο, καθώς εκεί βρισκόταν ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ.

Πώς φτάσαμε όμως στον μύθο του αστερισμού του Κριού; Στην Ελληνιστική αστρολογία, ο μύθος του Κριού συνδέεται με το Χρυσόμαλλο Κριάρι, το οποίο ήταν τέκνο του Θεού Ποσειδώνα και της Θεανώς, κόρη του Βασιλιά της Θράκης, Βισάλτη. Η ιστορία είναι κομματάκι περίπλοκη!

Ο βασιλιάς της Βοιωτίας, Αθάμαντας, είχε δυο παιδιά από την πρώτη του γυναίκα, την θεά Νεφέλη, τον Φρίξο και την Έλλη. Η δεύτερη γυναίκα του όμως, η Ινώ μισούσε τους προγόνους της και κατέστρωσε ένα σχέδιο. Έπεισε τις γυναίκες του Ορχομενού ότι η σοδειά του σιταριού θα ήταν μεγαλύτερη, εάν πρώτα φρυγάνιζαν τους σπόρους (!). Οι γυναίκες πείστηκαν, το έπραξαν και φυσικά δεν φύτρωσε τίποτα. Μεγάλη πείνα θέρισε τη Βοιωτία κι ο Βασιλιάς έστειλε πρέσβεις στο Μαντείο των Δελφών για να πάρει χρησμό. Όμως η Ινώ κατάφερε να τους εξαγοράσει κι έτσι να αλλάξει τον χρησμό που πήραν με έναν άλλον...

Διαβάστε περισσότερα στο Astrology.gr