7 Ρόλοι του Gene Hackman που μας δείχνουν ότι μας λείπει ήδη από το σημερινό σινεμά

Ένας μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός έφυγε σήμερα από τη ζωή. Ο Gene Hackman απεβίωσε σήμερα, 27 Φεβρουαρίου 2025, σε ηλικία 95 ετών πλάι στη γυναίκα του.

Γεννημένος το 1930 στο Σαν Μπερναρντίνο της Καλιφόρνια, ο Hackman είχε μια ταραχώδη παιδική ηλικία και εγκατέλειψε το σπίτι του και το λύκειο για να καταταγεί στο Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ.

Μετά την απόλυσή του, καταπιάστηκε με διάφορες μικροδουλειές πριν σπουδάσει δημοσιογραφία και τηλεοπτική παραγωγή στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Θα ήταν πάνω από 30 ετών όταν τελικά αποφάσισε να σπουδάσει υποκριτική στο Pasadena Playhouse μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του, Dustin Hoffman (μάλιστα, φήμες λένε πως αυτοί οι δύο ψηφίστηκαν τότε ως οι ηθοποιοί που είναι "λιγότερο πιθανό να πετύχουν").

Εισχωρώντας στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του 1960, ο Gene Hackman καθιερώθηκε γρήγορα ως ένα τρομερό ταλέντο, κερδίζοντας την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ με την ταινία Bonnie and Clyde το 1968. Προτάθηκε συνολικά 5 φορές και βραβεύτηκε μόνο με δύο Όσκαρ (Α' Ανδρικού για το The French Connection και B' Ανδρικού για το Unforgiven) και λέμε μόνο, γιατί πρόκειται για έναν ηθοποιό που δύο διακρίσεις της Ακαδημίας, ίσως δεν ήταν αρκετές.

Υπάρχουν ηθοποιοί. Και μετά υπήρχε και ένας Gene Hackman.

Υπάρχουν ηθοποιοί και υπάρχει ο Gene Hackman. Ερμηνευτής με σοβαρότητα, στωικότητα, απρόσμενο χιούμορ, ένταση και κύρος, ο Hackman αποσύρθηκε από την υποκριτική το 2004 (με την ταινία "Welcome to Mooseport"), αφήνοντας πίσω του ένα έργο που παραμένει απαράμιλλο ως προς το εύρος και τη δύναμή του. Η ικανότητά του να ενσαρκώνει χαρακτήρες - είτε για ηθικά περίπλοκους ήρωες, είτε για αδίστακτους κακοποιούς, είτε για βαθιά πληγωμένους ανθρώπους - τον έκανε μοναδική δύναμη στο Χόλιγουντ. Σε μια εποχή όπου πολλοί ηθοποιοί γίνονται επιδειξίες, το CGI μεσουρανεί και οι ταινίες φτιάχνονται μόνο αν γίνουν franchise, ο νατουραλισμός και η ωμή αυθεντικότητα του Hackman λείπουν πολύ.

Πέρα από τους περίπλοκους ρόλους του όμως, οι ερμηνείες του δεν είχαν ποτέ να κάνουν με ματαιοδοξία ή υπερβολές - ήταν ωμές, ζωντανές και βαθιά ανθρώπινες. Στην εποχή του AI, των ορίων και της ψηφιακής απογήρανσης, το είδος της υποκριτικής του μοιάζει με απομεινάρι μιας πιο πλούσιας, πιο αυθεντικής εποχής του Χόλιγουντ. Κάθε μία από αυτές τις 7 παρακάτω ταινίες είναι μια απόδειξη της ιδιοφυΐας του, και βλέποντάς τες σήμερα ενισχύεται το πόσο μας λείπει η επιβλητική παρουσία του στην οθόνη.

Το Χόλιγουντ θα έχει πάντα καλούς ηθοποιούς. Δεν θα έχει ποτέ ξανά έναν Gene Hackman.

01

03

7 Ταινίες του Gene Hackman που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

The French Connection (Ο Άνθρωπος από την Γαλλία, 1971)

Το σκληρό αστυνομικό δράμα του William Friedkin παρουσιάζει δύο αστυνομικούς της Νέας Υόρκης που προσπαθούν να αναχαιτίσουν ένα τεράστιο φορτίο ηρωίνης που έρχεται από την Γαλλία. Ως ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης Jimmy "Popeye" Doyle, ο Hackman* έδωσε μια από τις πιο έντονες ερμηνείες της καριέρας του. Ένας θρασύς, εμμονικός αστυνομικός που κυνηγούσε ένα γαλλικό κύκλωμα λαθρεμπορίου ναρκωτικών, ο Doyle ήταν το είδος του ελαττωματικού πρωταγωνιστή που ο Hackman έπαιζε τόσο καλά - χαρισματικός αλλά και βαθιά προβληματικός. Η ερμηνεία του τού χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, ενώ η θρυλική καταδίωξη της ταινίας στους δρόμους της Νέας Υόρκης παραμένει μία από τις πιο ηλεκτρισμένες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου.

*Trivia: Ο Hackman στην αρχή δεν ήθελε καθόλου αυτόν τον ρόλο, επειδή θεωρούσε τον χαρακτήρα πολύ απότομο, τοξικό και ηθικά αμφισβητήσιμο. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης χρειάστηκε να τον πείσει ότι τα ελαττώματα του Doyle ήταν ακριβώς αυτά που τον έκαναν συναρπαστικό.

The Conversation (Η Συνομιλία, 1974)

Ένας Francis Ford Coppola στα ντουζένια του (ίδια χρονιά με το 2ο Godfather) και ένας Gene Hackman πιστός, που παίζει σαξόφωνο όσο ακούει την τζαζ του, είναι μάστερ σε θέματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης και ιδιοκτήτης της δικής του μικρής επιχείρησης παρακολούθησης με εξοπλισμό που κατασκευάζει ο ίδιος. Ο Hackman έδωσε εδώ μια εσωτερικευμένη ερμηνεία ενός ανθρώπου που βασανίζεται από τις συνέπειες της ίδιας του της δουλειάς, φτάνοντας σε ηθικά διλήμματα, γι’ αυτό πρόκειται και από τις προσωπικές αγαπημένες του δουλειές που τον σημάδεψαν και προσωπικά. Η αργόσυρτη ένταση της ταινίας βασίστηκε πάνω στη λεπτή του ερμηνεία και απέδειξε ότι δεν χρειάζεται πάντα υπερβολική θεατρικότητα για να κρατήσεις εμάς τους θεατές συνδεδεμένους.

Mississipi Burning (Ο Μισσισσιπής Καίγεται, 1988)

Με συμπρωταγωνιστικό cast μεγατόνων (Willem Dafoe, Frances McDormand, Brad Dourif, R. Lee Ermey) και αναλαμβάνοντας τον ρόλο του πράκτορα του FBI, Rupert Anderson, ο Hackman έφερε σκληρότητα και ανθρωπιά σε μια ταινία που εξερεύνησε την τρομακτική πραγματικότητα του ρατσισμού στην Αμερική της δεκαετίας του '60. Η ερμηνεία του τού χάρισε άλλη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ εκείνη τη χρονιά.

Unforgiven (Οι Ασυγχώρητοι, 1992)

Χόλιγουντιανό γουέστερν εκδίκησης στη σκοτεινή υπερβολή του '90, με Clint Eastwood, Morgan Freeman, Richard Harris και πόσους άλλους. Ο Gene Hackman κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ του για τον ρόλο του Little Bill Daggett, του αδίστακτου σερίφη μιας διεφθαρμένης πόλης στο "Unforgiven" του Eastwood. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς κακούς, ο Daggett πιστεύει ότι είναι ο ήρωας, επιβάλλοντας την κτηνώδη αίσθηση της δικαιοσύνης του, φτιάχνοντας έτσι έναν από τους αξιομνημόνευτους ανταγωνιστές.

I never Sang for my Father (Ποτέ δεν Τραγούδησα για τον Πατέρα μου, 1970)

Σε ένα δυνατό, βαθύ και όχι τόσο γνωστό δράμα για τη σχέση πατέρα και γιου, με μία από τις πιο σπαρακτικές ερμηνείες του Gene Hackman. Στην ταινία υποδύεται έναν άντρα που ζει στην πανύψηλη σκιά του πατέρα του και δυσκολεύεται να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Ο ίδιος παραδέχτηκε αργότερα ότι αυτός ήταν ένας από τους πιο ψυχοφθόρους ρόλους του, επειδή του θύμισε τη δική του περίπλοκη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ήταν ακόμα παιδί.

Bonnie and Clyde (Μπόνι και Κλάιντ, 1967)

Ο break-out ρόλος του που τον έβαλε στο χάρτη του Χόλιγουντ, του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ και άλλαξε τη ζωή του. Υποδύθηκε τον Buck Barrow, αδελφό του Clyde, μιας αξιαγάπητης και τραγικής φιγούρας. Έλαμψε σε δεύτερο ρόλο, όπως έλαμψε και η χημεία του με την Estelle Parsons (που υποδύθηκε τη σύζυγό του, Blanche).

Runaway Jury (Οι Ένορκοι, 2003)

Όχι η πιο γνωστή του, όχι η πιο μεγάλη του, αλλά από τις προσωπικές αγαπημένες της υπογράφουσας. Σε έναν από τους τελευταίους του κινηματογραφικούς ρόλους, ο Hackman υποδύθηκε τον Rankin Fitch, απέναντι στον John Cusack και τον Dustin Hoffman (η πρώτη και μοναδική φορά που μοιράστηκαν μια σκηνή στην οθόνη με τον Hoffman και ας γνωρίζονταν ως φίλοι και συνάδελφοι για πάνω από 40 χρόνια) στο δικαστικό αυτό θρίλερ. Ο Fitch του Hackman έχει μάστερ στη χειριστικότητα και κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο με ανατριχιαστική ακρίβεια.

Για τους πιο νέους (από Millenials και πέρα), αναφέρουμε επίσης τα “Enemy of the State”, “Get Shorty”, “The Royal Tenenbaums”, “Superman” I & II και “Twice in a Lifetime”.

Είναι κάποιοι ηθοποιοί, που αν δεις τις ταινίες τους, έχεις μάθει αμερικανικό σινεμά. Ο Gene Hackman ήταν ένας από αυτούς.