Ένα ταπ ταπ στην πλάτη για εσένα που ήσουν πάντα τελευταία στην παρέλαση!

Το απολυτήριο Λυκείου το πήρα το καλοκαίρι του 2006. Μπορεί να προδίδω την ηλικία μου αλλά έχω αποφασίσει πως το παρακάτω κείμενο θα έχει ούτως η άλλως τόνο εξομολογητικό. Και αν με ρωτήσεις τι μου λείπει από τα μαθητικά χρόνια στην λίστα μου θα βρεις και την παρέλαση.

Θυμάσαι πόσες διδακτικές ώρες χάναμε με σκοπό να κάνουμε πρόβα για την παρέλαση; Θυμάσαι που ποτέ δεν είχες αγωνία για να μάθεις σε ποια σειρά θα παρελάσεις; Πάντα στις τρεις τελευταίες και φυσικά αυτό κρινόταν από την τάξη στην οποία φοιτούσες. Στην πρώτη Γυμνασίου ήσουν πάντα… τελευταία, στην τρίτη τάξη… τρίτη σειρά από το τέλος καθώς θα υπήρχαν και αυτά τα ολίγα κορίτσια των δύο μικρότερων τάξεων που θα κατακτούσαν τις πίσω σειρές. Γκρίνιαζες. Και εγώ γκρίνιαζα. Μερικές φορές έκλαιγες. Και εγώ έκλαιγα.

Οι γονείς σου πάντα σε προέτρεπαν να διαβάσεις περισσότερο μπας και γίνεις σημαιοφόρος (μεγάλο όνειρο σου λέει) ή έστω παραστάτρια (ήταν ok έστω και έτσι). Εσύ από την άλλη προσπαθούσες να καταλάβεις τι έχει πάει λάθος στην τόσο πετυχημένη συνταγή των γονιών σου και σου λείπουν αυτά τα δύο, τρία ποντάκια για να αγγίξεις τον αριθμό -6- (aka 1.60). Άλλη γοητεία (και σειρά στην παρέλαση) έχει το 1.61 και άλλη το 1.58.

Είχες όμως ποτέ καταλάβει πως οι πρώτοι και οι τελευταίοι ήταν το κέντρο προσοχής των θεατών; Ναι, μπορεί τα γονίδιά σου στο κομμάτι του ύψους να είχαν κάνει τα λάθη τους αλλά στο θέμα χειροκρότημα… you were the winner!

Και ξέρεις κάτι εμένα προσωπικά μου λείπει η τελευταία σειρά. Μου λείπει το λευκό πουκάμισο και η blue black φούστα μέχρι το γόνατο. Πλέον δεν βγάζουμε οικογενειακές φωτογραφίες με λευκό σημαιάκι, πλέον δεν παραπονιέμαι στην καθηγήτρια της γυμναστικής για την θέση μου στην παρέλαση. Πλέον μεγάλωσα και την γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου την περνώ από την πλευρά των θεατών και τις τελευταίες σειρές τις χειροκροτώ ακόμη πιο δυνατά!