«Εκεί που Ζει» η Λένα Παπαληγούρα ο κόσμος πρέπει να αντλεί ικανοποίηση από τη δουλειά του

«Φλόγα κι Άνεμος», «Το Σώσε», «AirHostess-737», το επικείμενο «Το Κουκλόσπιτο» (σ.σ. Κάνει πρεμιέρα στις 7 Νοεμβρίου στο Θέατρο Πορεία) οι ρόλοι έρχονται ο ένας μετά τον άλλον για τη Λένα Παπαληγούρα που ετοιμάζεται τώρα να παρουσιάσει άλλη δουλειά της στον κινηματογράφο που τόσο αγαπά: την ταινία «Εκεί Που Ζούμε».

Ο Σωτήρης Γκορίτσας με το χαρακτηριστικό του χιούμορ βασίζεται στο εξαιρετικό, ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη και δημιουργεί μία ευφυέστατη μικρογραφία της σύγχρονης Ελλάδας στη μεγάλη οθόνη. Το προσωπικό βίωμα ενός νεαρού δικηγόρου, που μέσα στο εικοσιτετράωρο των γενεθλίων του προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι των υποχρεώσεών του, περιστοιχίζεται από όλα τα πρόσωπα της ζωής του που με κάποιον τρόπο τον επηρέασαν. Εκεί είναι που έρχεται η Λένα Παπαληγούρα για να υποδυθεί μία φίλη από το παρελθόν και να παρουσιάσει ένα φλερτ με ανείπωτα συναισθήματα.

Η ταινία «Εκεί Που Ζούμε» κάνει πρεμιέρα στις 27 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment και η Λένα Παπαληγούρα μάς μιλάει τόσο για τον ρόλο σε αυτήν, όσο και για τον ελληνικό κινητογράφο, τους ρόλους της, τις επιρροές της αλλά και τα δύο σημαντικά βραβεία που έχει λάβει, το Μελίνα Μερκούρη το 2013 και το Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στις Νύχτες Πρεμιέρας το 2022.

Η ηθοποιός προβληματίζεται καλλιτεχνικά, εκτιμάει το μεράκι των Ελλήνων δημιουργών και θέλει πάντοτε στη δουλειά της να υπάρχει αλήθεια και επικοινωνία, ώστε να μπορεί να αντλεί ικανοποίηση μέσα από αυτήν.

Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου στην ταινία «Εκεί Που Ζούμε».

Στην ταινία έχω μικρό ρόλο. Η βασική ιστορία είναι του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, του βασικού πρωταγωνιστή και γύρω από εκείνον είμαστε διάφορα πρόσωπα της ζωής του. Εγώ υποδύομαι μία φίλη του, με την οποία είχε κάτι, χωρίς να είναι ακριβώς διατυπωμένο, ένα φλερτ. Και υπάρχει και μία μελλοντική υπόσχεση στην ταινία.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το «ναι» στην ταινία;

Ήμουν μεγάλη φαν του Σωτήρη Γκορίτσα. Μου αρέσει πολύ αυτό το μαύρο χιούμορ που έχει, ο τρόπος που εξιστορεί τα πρόσωπά του και τα σενάρια που έχει. Όταν με πήρε ο Σωτήρης, χάρηκα πάρα πολύ, γιατί αρχικά τον εκτιμώ πολύ και έπειτα γιατί με τον Προμηθέα έχουμε μία φιλία πάρα πολλών χρόνων. Ήταν λίγο μεγαλύτερός μου στο σχολείο, μετά πήγαμε στη σχολή, δηλαδή μας ενώνουν πάρα πολλά πράγματα. Το ότι στην ταινία καλούμαι να υποδυθώ τη φίλη του από τα παλιά, συμπίπτει και με την πραγματικότητα, οπότε ήταν διπλά συγκινητικό.

01

03

Η ηρωίδα που υποδύεσαι έχει κοινά στοιχεία με εσένα στην πραγματικότητα;

Περισσότερο είναι σπαράγματα των προσώπων που περιτριγυρίζουν τον βασικό ήρωα, όχι τόσο ολοκληρωμένη παρουσίαση του χαρακτήρα, οπότε δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι έχει κοινά με εμένα. Αλλά νομίζω ότι μέσα από τα σπαράγματα μπορούμε να δούμε πράγματα. Ο Σωτήρης πάντα το καταφέρνει αυτό. Νομίζω ότι την ηρωίδα τη χαρακτηρίζει μία διάθεση φιλική και ένα ιδιαίτερο χιούμορ κι αυτά είναι μερικά από τα δικά μου χαρακτηριστικά.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του ελληνικού κινηματογράφου;

Έκανα μία ταινία πρόσφατα, την «AirHostess-737», σε σκηνοθεσία του Θανάση Νεοφώτιστου, η οποία σκίζει αυτήν τη στιγμή στο εξωτερικό. Έχει πάει σε πάρα πολλά σημαντικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και πήρε και Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους στο Τορόντο που είναι από τα μεγαλύτερα Φεστιβάλ. Είναι μία ταινία που δείχνει ότι γενικά θα έχει μία πολύ καλή πορεία. Παρ’ όλα αυτά, όπως και όλες οι ταινίες στην Ελλάδα, δεν έγινε εύκολα. Το εξαιρετικό ταλέντο του Θανάση, το υπέροχο σενάριο του Θανάση και του Γρηγόρη και το μεράκι όλων των συντελεστών ήταν το μεγαλύτερο προτέρημα και αυτής της ταινίας και γενικά των ελληνικών ταινιών. Το πόσο ενδιαφέρον έχουν οι νέοι κινηματογραφιστές. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η ταινία του Θανάση. Επιλέγει ένα πολύ συγκεκριμένο είδος κινηματογράφησης και ένα πολύ ειδικό θέμα: την απώλεια και τη σχέση μητέρας – κόρης. Μία τραγελαφική ιστορία μίας αεροσυνοδού. Το μεγάλο προτέρημα, λοιπόν, του ελληνικού κινηματογράφου είναι οι ιδέες των δημιουργών και τα μυαλά που κουβαλούν. Αυτές οι ταινίες βγαίνουν σιγά-σιγά προς τα έξω και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι σε επίπεδο παραγωγής, γιατί είμαστε μία φτωχή χώρα, οπότε όλα τα πράγματα πρέπει να γίνονται πάντα με λίγα χρήματα κι αυτό είναι δύσκολο. Το γεγονός ότι ένας κινηματογραφιστής έχει απόκλιση τόσων ετών από την πρώτη ταινία μέχρι τη δεύτερη, είναι πρόβλημα. Στο εξωτερικό βλέπεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν συνέχεια, κι εδώ, για να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα, πρέπει να περάσει πάρα πολύς χρόνος. Δε βοηθάει αυτό.

Παρατηρούμε ότι οι ελληνικές παραγωγές δεν προωθούνται/ακούγονται όσο οι ξένες στην Ελλάδα. Για ποιον λόγο πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Λατρεύω το σινεμά και ως διασκέδαση και ως καλλιτέχνης. Απλώς θεωρώ ότι το σινεμά έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα, γενικά, όχι μόνο οι Ελληνικές ταινίες. Όταν υπάρχει τόσο εύκολη πρόσβαση σε καλά πράγματα μέσα από τις διάφορες πλατφόρμες, όλο αυτό με την πανδημία και τους περιορισμούς σε κλειστούς χώρους, μας έχει με έναν τρόπο αποθαρρύνει. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση είναι και ένα στοίχημα για το πώς θα κερδηθεί ξανά το κοινό. Μιλάω γενικά, όχι μόνο για τις Ελληνικές ταινίες. Πόσο μάλλον για τις Ελληνικές, που είναι δύσκολο να κερδίσεις έναν Έλληνα θεατή. Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει συνηθίσει να πηγαίνει και να βλέπει Ελληνικές ταινίες. Γι’ αυτό και χρειάζεται διπλή προώθηση και στήριξη και από το κράτος και από τους φορείς και τους παραγωγούς. Ειδικά αν μιλάμε για καλλιτεχνική Ελληνική ταινία και όχι εμπορική που πιο εύκολα θα πάει να τη δει κάποιος. Τώρα που γίνονται ταινίες και που γίνεται αυτή η προσπάθεια, αυτό βοηθάει. Στις Νύχτες Πρεμιέρας που παίχτηκε η ταινία του Θανάση, παρόλο που ήταν Μικρού Μήκους, ήταν φουλ η αίθουσα. Υπάρχει κόσμος που παρακολουθεί το τι συμβαίνει και, όταν μία ταινία ακουστεί, του κινεί το ενδιαφέρον να πάει να τη δει, οπότε αυτό είναι ελπιδοφόρο.

Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή ξένος δημιουργός κινηματογράφου με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς;

Θα επικεντρωθώ σε Έλληνες δημιουργούς, γιατί δεν ονειροβατώ. Θα ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Κούτρα, γιατί πιστεύω ότι έχει φοβερό ενδιαφέρον και είναι ένας από τους σκηνοθέτες που εμένα με συγκινούν πάρα πολύ. Όπως θα ήθελα και με τον Οικονομίδη. Θα ήθελα επίσης και με τον Λάνθιμο, αν και πιστεύω πως πια αυτός ανήκει στην κατηγορία των ξένων, αλλά το λέω επειδή είναι από την Ελλάδα.

Ποιοι άνθρωποι, ρεύματα ή δεκαετίες σε έχουν επηρεάσει στην υποκριτική σου;

Μου αρέσουν οι υποκριτικές στις ταινίες του (Elia) Kazan και αυτής της περιόδου (σ.σ. Ενεργά χρόνια: 1934-1976). Ο «μαγικός ρεαλισμός» (σ.σ. Η ανάδειξη του πραγματικού ως κάτι το καθημερινό με σκοπό να εκφράσει συναισθήματα παρά να τα προκαλέσει, η εσωτερική αληθοφάνεια). Κατά τα άλλα, μου αρέσουν πιο σκοτεινά πράγματα. Μου αρέσει και ο Lynch και πολλά διαφορετικά πράγματα. Από ηθοποιούς, υπάρχουν πολλοί που με επηρεάζουν και που θαυμάζω, αλλά πάντα προσπαθώ να βρω τη δική μου διαδρομή μέσα στα πράγματα.

Μέχρι τώρα, δεν έχεις ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. Είναι κάτι που θα ήθελες να κάνεις κάποια στιγμή;

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που το έχω σκεφτεί. Σε αυτήν τη φάση, δεν το σκέφτομαι καθόλου. Πρώτα απ’ όλα, έχει να κάνει με το υλικό, να έβρισκα κάτι που να ήθελα πάρα πολύ να το κάνω. Να επικοινωνώ τόσο πολύ εγώ με το υλικό που να θέλω να το κάνω εγώ, να το υλοποιήσω εγώ. Αλλιώς, μου αρέσει η θέση του ηθοποιού και, όσο περνούν τα χρόνια και βρίσκω έναν τρόπο να επικοινωνώ, νιώθω ότι αυτό είναι που πραγματικά μου αρέσει, αυτή η συνδημιουργία με τον σκηνοθέτη. Ο κάθε ηθοποιός μπορεί μέσα από την προσωπικότητά του να συμβάλει σε αυτό το όνειρο, ακόμα και να πάρει διαδρομές που να μην είχε φανταστεί ο σκηνοθέτης. Στο θέατρο, αυτό συμβαίνει πολύ συχνά και γενικά, αλλά χρειάζεται χρόνος, ο οποίος δεν υπάρχει καμιά φορά στα γυρίσματα.

Το 2013, έλαβες το βραβείο Μελίνα Μερκούρη (σ.σ. απονέμεται κάθε χρόνο προς μια νέα ηθοποιό του θεάτρου, στη μνήμη της ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη). Μετά από αυτό, ένιωσες να αλλάζει ο τρόπος που έβλεπες τον εαυτό σου ως ηθοποιό; Ή τον τρόπο που σε έβλεπε ο κόσμος;

Ήταν ένα πολύ ωραίο χτύπημα στην πλάτη. Ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες μέρες στη ζωή μου, αλλά, από εκεί και πέρα, και αγωνία να φανώ αντάξια των προσδοκιών της επιτροπής και του κόσμου είχα και του εαυτού μου. Να αποδείξω ότι το αξίζω με έναν τρόπο. Κυρίως στον εαυτό μου.

Πρόσφατα, έλαβες το Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στις Νύχτες Πρεμιέρας για την ταινία «Airhostess 737». Πώς ένιωσες;

Το βραβείο από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» μού έδωσε μεγάλη χαρά, γιατί η σχέση μου με το σινεμά είναι πιο μακρινή. Δηλαδή, επειδή δεν έχω κάνει όσες ταινίες θα ήθελα και το σινεμά το λατρεύω, είναι σαν (το βραβείο) να μου λέει «Συνέχισε και θα έρθουν κι άλλα πράγματα». Και, επειδή την ταινία του Θανάση την πίστεψα πάρα πολύ, ήταν σαν να επιβραβεύεται το ένστικτό μου.

Αυτήν την περίοδο, σε βλέπουμε σε πολλά πρότζεκτ -τηλεόραση, κινηματογράφο, θέατρο-. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου; Ή κάτι που να θες να πετύχεις κάποια στιγμή στο μέλλον;

Δε βάζω στόχους γενικά. Τώρα, ας πούμε δουλεύουμε το «Κουκλόσπιτο» στο Θέατρο Πορεία και ο στόχος είναι να ζήσουμε όσο πιο δυνατά γίνεται αυτήν την εμπειρία και να είμαστε όσο πιο πολύ παρόντες γίνεται σε αυτήν τη διαδικασία. Έχω, όμως, πολλά πράγματα που θέλω να ξαναζήσω. Την Επίδαυρο, σίγουρα. Ήταν μία μαγική εμπειρία για εμένα. Θα ήθελα να ξαναζήσω πολλές ταινίες, αλλά κυρίως να αντλώ ικανοποίηση μέσα από τη δουλειά μου. Να υπάρχει επικοινωνία και αλήθεια μέσα σε αυτό που κάνουμε.

Με αφορμή την επικαιρότητα σχετικά με το #metoo και τις παρενοχλήσεις στον χώρο της υποκριτικής, έχεις παρατηρήσει, μετά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα τα τελευταία χρόνια, να υπήρξε αλλαγή;

Δε γινόταν να μην την πάρει αυτήν την προβολή. Εμείς είμαστε ένα επάγγελμα που είμαστε μέσα στα φώτα της δημοσιότητας, οπότε θα την έπαιρνε την προβολή ούτως ή άλλως. Το θέμα είναι να υπάρξει κινητοποίηση και στα άλλα επαγγέλματα που δε βρίσκονται μέσα στα φώτα της δημοσιότητας και που ίσως με τη δική μας προβολή να πήραν μία ώθηση να αντιμετώπισαν και δικές τους ιστορίες. Ωστόσο, θεωρώ ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα. Το θετικό είναι ότι η κοινωνία είναι πιο έτοιμη και να ακούσει και να δεχτεί και ελπίζω και η πολιτεία να είναι πιο έτοιμη ώστε να προλαμβάνει τα πράγματα πριν μιλάμε για θύματα, να υπάρχει μία μέριμνα.