Μην πυροβολείτε το lifestyle (μόνο)...

Διάβαζα στην έγκυρη Καθημερινή, ένα «κατηγορώ» για το ελληνικό lifestyle, όπως λανσαρίστηκε σε έντυπα και σε τηλεοπτικά προϊόντα αλλά και υποπροϊόντα.

Ως αναγνώστρια εφημερίδων, μανιακή σχεδόν, την Καθημερινή την είχα για μια εφημερίδα με άποψη μεν, της μεγαλοαστικής τάξης δε, με πλήρη κοινωνική αναλγησία σε σημείο που θα μπορούσε να εκδίδεται και σε μια άλλη χώρα, όπως στην Αυστρία για παράδειγμα. Υπεράνω των ελληνικών κοινωνικών θεμάτων. Σπουδαίες αναλύσεις και αναφορές στο ξένο τύπο, αλλά εργάτες εδώ δεν διαδηλώνουν, άστεγοι δεν υπάρχουν, η Βουλή δεν μουντζώνεται νυχθημερόν από όποιον περνά μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, η ανεργία, η φτώχεια υπάρχουν μόνο ως δείκτες στις οικονομικές σελίδες και όλοι ασχολούνται εκεί με το περισπούδαστο. Το περισπούδαστο εκείνο που εμάς, τις «λαϊκάτζες» ή όσους κάποτε υπηρετήσαμε το καταραμένο, ισοπεδωτικά χωρίς τίποτα καλό, lifestyle, μας αποκλείει. Δεν είναι για τα μούτρα μας. Σύμφωνα με το θέμα για το τέλος του lifestyle, που τώρα υποψιάστηκε η έγκριτη εφημερίδα, είναι μεγάλη η ευθύνη του είδους για την οικονομική καταστροφή της χώρας και το ηθικό της χάσιμο. Οι εκδόσεις του δε, αφορούσαν μόνο σε παιδιά επαρχίας που τα παρέσυραν με φτηνό σεξισμό ώσπου χρεοκόπησαν.

Προσωπικά έχω γράψει και έχω πει για το lifestyle πολλά κακά του και ξέρω ότι πέθανε, τουλάχιστον με τη μορφή που το ξέραμε, γιατί ως ιστορίες ανθρώπων, ποτέ δεν μπορεί να πεθάνει. Όμως αναρωτιέμαι για τις ευθύνες σε αυτό τον τόπο του τύπου.

Ευθύνομαι εγώ που για 15 χρόνια ήμουν σε όμιλο lifestyle έντυπων -μαζί με μένα λογοτέχνες, ποιητές και συγγραφείς που πέρασαν από τις διπλανές σελίδες- και δεν υπηρετούσα την πολιτική και σοβαροφανή δημοσιογραφία, η οποία σε σετάκι φούστα – μπλούζα με το πολιτικό περιβάλλον του τόπου αποσιωπούσε την αλήθεια για το μέλλον αυτού του λαού, προασπίζοντας και στηρίζοντας άτομα και άξιας, στα όρια των προδοτών;

Έχω εγώ -και η κάθε μια και ένας σαν εμένα- μεγαλύτερη ευθύνη από όσους υπηρέτησαν την διαπλοκή, τα συμφέροντα αφεντικών σκοτεινά όσο και οι πολιτικές υποστηρίξεις που παρείχαν ανά εποχή; Είναι πιο επικίνδυνο το ρούχο της Παπαρίιζου για παράδειγμα που μπορεί να το περιέγραφα για το μεροκάματο μου και όχι γιατί κάηκα από ενδιαφέρον, από τον να υποστηρίζω το λόγο του «χι» πολιτικού για να διευκολύνει το αφεντικό μου σε μια δουλίτσα του, μη κατονομάζοντας τα εγκλήματα που διαπράττονταν εις βάρος γενεών Ελλήνων;

Εγώ δε λέω πως το κοινό μας έχει σε μεγάλη υπόληψη όλους. Όμως το «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» δε με αφορά! Και χίλιες φορές να γράφω για το φόρεμα της Παπαρίζου, παρά για το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου και να το υπερασπίζομαι κιόλας!