Τα γράμματα των μαμάδων μας

Τζένη Κουκούτση (μαμά Νίκης Κάρτσωνα)

Ξαφνικά ήταν εκεί και εγώ δεν ήμουν πια έγκυος. Ήμουν μητέρα στα 18 μου χρόνια και για πρώτη φορά, πίστεψα στα θαύματα. Αυτό που είναι καταπληκτικό, αυτό που μπορεί να μας δώσει τεράστια ελπίδα και πίστη για το μέλλον, είναι η σκέψη πως κάθε γέννηση έχει μια καλύτερη συνέχεια. Είναι μία ατελείωτη, δύσκολη μάχη μέσα στην ανασφάλεια της ζωής, ενάντια σε όλες τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης που φθηναίνουν την ανθρώπινη ζωή.

Νιώθω κάθε μέρα, μεγάλη ευθύνη για τη ζωή κάθε παιδιού. Θέλω να τα κοιτώ στα μάτια και να μου λένε τι θέλουν. Θέλω να μεταδίδω τη γνώση μου σε κάθε παιδί και γνωρίζω πως κάποιοι άλλοι θα δίνουν τη δική τους γνώση στα δικά μου παιδιά. Το χάρισμα της αλληλεγγύης.
Οι 3 μου κόρες, μου δίνουν φως και δύναμη να αγωνίζομαι, να δημιουργώ και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτή είναι η ολοκλήρωση της ζωής μου.

Τελειώνοντας, νιώθω ευλογημένη που είμαι μητέρα και εύχομαι ο Θεός, να έχει στη σκέπη Του, όλα τα παιδιά του κόσμου και μετά τα δικά μου.





Ντίνα Κοντάκου (μαμά Νάγιας Κωστιάνη)

Η τύχη στη ζωή μας, μας έφερε δύο παιδιά. Στον πατέρα τους κι εμένα. Κι εδώ, ακριβώς, βρίσκεται η αντίθεσή μου με το θεσμό της Ημέρας για τη Μητέρα. Την οποία δεν γιόρτασα ποτέ, διότι πάντα πίστευα ότι ανήκει εξ ίσου και στους δύο, που απαιτούνται για να δει το φως ένα νεόφερτο πλάσμα. Τιμώ, φυσικά, αυτό το μεγαλείο της δημιουργίας, που μόνο τη γυναίκα κοσμεί, όμως, δεν μπορώ να διαχωρίσω την ύπαρξη και τη συμμετοχή του συντρόφου.

Δεν ξέρω, τι θα έγραφαν εδώ τα παιδιά μου, αν τους δινόταν το έναυσμα... Έχουμε, πολλές φορές, συζητήσει για τις σχέσεις ανάμεσά μας... Έχουμε «απογυμνωθεί» από τις κρυφές σκέψεις και κρίσεις των μεν απέναντι στους δε, δεν φοβηθήκαμε τις κόντρες – η γλυκύτατη κορούλα μου, μου βρόντηξε μια μέρα την πόρτα στη μούρη κι έφυγε, λέγοντας μια φράση «ακατάλληλη για ανηλίκους». Πριν προλάβει να μπει στο λεωφορείο, είχε ακούσει τη συγγνώμη μου. Ο πατέρας της ντρέπεται να την αντικρίσει, όταν κάνει ή πει κάτι που, κατά τη γνώμη της, ήταν... ανάρμοστο. Όσο για τον γιο μας, «σπάει κόκαλα» το ήρεμο και διαλεκτικό ύφος πού παίρνει, όταν μας... λούζει καταλλήλως. Κι έχουν δίκιο, τα άτιμα... Δώδεκα φορές, στις έντεκα! Ακτινογραφία...

Αυτό, ίσως, είναι και το κέρδος της σχέσης μας μαζί τους... Εδώ είναι, που νιώθουμε ότι κάτι πήγε καλά μεταξύ μας όλ' αυτά τα χρόνια, ότι κάτι τους προσφέραμε στη ζωή τους, μία ελευθερία όχι στα λόγια, αλλά στην καθημερινή σκληρή πραγματικότητα των – αναπόφευκτων, αλίμονο! – αντιθέσεων και συγκρούσεων: να «κοκκινίζουμε» εμείς στα λόγια τους κι όχι αυτά!

Η αίσθηση που υπάρχει, 24 και 21 χρόνια αντιστοίχως, έχει τόση γλύκα και περηφάνια, που φέρνει συγκίνηση στα μάτια. Γλύκα από τα πρώτα βήματα και μια πληρότητα για τα χρόνια της εφηβείας, που κύλησαν σαν δροσερό νερό, χαρά κι αγωνία για το σήμερα, αλλά με τη σιγουριά πως τίποτα δεν πήγε χαμένο απ' όσες αποσκευές κουβαλούν – όχι σαν «βαριές βαλίτσες, που κόβουν τα χέρια...». Εμείς, μεγαλώσαμε σαν γενιές του απόηχου των ανατροπών του Μάη και του Πολυτεχνείου, στη σκιά των μπίτνικ και μ' έντονες τις αμφισβητήσεις μας. Θα το πώ, όμως, το κρίμα μου – κι ας με συγχωρέσει ο Μόρισσον, όπου κι αν... βρίσκεται! (μεταξύ μας, ποτέ δεν τον συμπάθησα...): όσο κι αν περάσαμε διά πυρός και σιδήρου, δεν ξέρω αν θα θεωρούσαμε τον εαυτό μας ευτυχή ν' ακούσουμε τα... επαναστατημένα μας παιδιά να κραυγάζουν από απόγνωση στα μούτρα μας «father, i want to... mother, i want to...». Πιστεύω ότι εκεί θα βρισκόταν και ο... τάφος μας!

Ευχαριστώ, με απέραντη λατρεία, τα παιδιά μας! Δεν είναι η καρδιά της μάνας, που μιλάει, αυτό είναι το αυτονόητο, πώς θα γινόταν αλλιώς;

Τα ευχαριστώ, για όσα μας έδωσαν και μας δίνουν... αυτά σε μας! Τις παροτρύνσεις τους: «καλά, δεν βαρεθήκατε τόσα χρόνια, «κολλημένοι» στις ίδιες αξίες; Εκτός από τον Αγγελάκα, υπάρχουν και οι Black Keys, ναι, πηγαίνετε στο Σταυρό για τον Μάλαμα, υπάρχει και το Fuzz, Lanegan έχετε ακούσει;». Η κορούλα μου, μου έμαθε τον ανεκτίμητο Antony, τους Arcade Fire, ο μικρούλης μου τους Sigur Ross και, μαθητής ακόμα, με «πήγε» στους Madrugada. Αλλά κι εγώ, ξέρετε πώς ένιωθα, πριν από λίγα καλοκαίρια, όταν τα πήρα στη Μαλακάσα ν' ακούσουμε τον Cohen ή, στο Λυκαβηττό, τον Cave; Μικρά πράγματα, θα πει κανείς, μπορεί και κάπως... ειρωνικά... αλλά, πόσα είναι, πια, τα... μεγάλα, που κάνουν την ευτυχία;

Ίσως πάλι κάποιος ανασηκώσει περιπαικτικά το φρύδι, αλλά θα το πω εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου: κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, η ευχή μου είναι «να λατρεύετε τον πατέρα σας, να μας έχετε μαζί, όσο πάει η ζωή».
Αυτή την ευχή θα κάνω για όλους μας, σήμερα. Να τα χαιρόμαστε γερά και δυνατά, καλότυχα στις σχέσεις τους και με σεβασμό σε όσα τους φέρνει η ζωή. Και να μας χαίρονται γερούς και δυνατούς, παντοτινά στηρίγματα.
Καλή δύναμη σε όλους μας, την έχουμε ανάγκη...

Και του χρόνου!




Μελισσινή Σκουφάτογλου (μαμά Νέλλυς Σκουφάτογλου)

Πώς περνάνε τα χρόνια!

Σαν χτες μου φαίνεται που το παιδί μου ήταν στην αγκαλιά μου μωρό και έχει γίνει γυναίκα- ετών 30 χωρίς να το καταλάβω.

Πλησιάζει η γιορτή της μητέρας και νιώθω πως τα έχω ξεχάσει αυτά. Όχι επειδή το παιδί μου δεν με θυμάται, αλλά με τις ευθύνες του σήμερα έχει χαθεί η όρεξη για τέτοιες γιορτές. Όμορφο είναι όμως που το ξαναθυμήθηκα! Όταν η Νεκταρία-Ελένη (εγώ ακόμα έτσι τη λέω κι ας επικρατεί το Νέλλυ), ήταν παιδάκι περίμενε πώς και πώς να μου πάρει λουλούδια ή κάποιο δώρο- όχι πως το 'χει ξεχάσει αλλά μου λείπει που ήταν μικρό και χαρούμενο.

Οι ευθύνες και η κοινωνική κατάσταση επισκιάζουν χαρούμενες και ξέγνοιαστες στιγμές. Είμαι περήφανη όμως που γέννησα ένα αισιόδοξο και δυνατό άνθρωπο- που γέννησα ΚΑΙ μεγάλωσα! Είμαι περήφανη για το θάρρος των παιδιών που κάνουν αυτό που θέλουν. Το μόνο που μετανιώνω είναι που την εμπόδισα να κάνει όσα ήθελε. Αυτό το καταλαβαίνω τώρα, που έχει πετύχει σε όσα την εμποδίζαμε από φόβο μην απογοητευτεί. Τελικά, έκανε όσα θέλαμε, τα κατάφερε- και αποφάσισε να γίνει όσα ήθελε αυτή. Καλά έκανε! Τώρα το καταλαβαίνω... γιατί παρά τις δυσκολίες ΤΩΡΑ είναι ευτυχισμένη. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι δεν αρκεί να αγαπάμε τα παιδιά μας. Πρέπει να τα ακούμε πάνω απ' όλα και να τα στηρίζουμε.

Μεγάλωσα έναν άνθρωπο που έκανε αυτό για το οποίο τη μεγάλωσα. Έκανε το δικό της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Πάνω απ' όλα, λοιπόν, μια μαμά πρέπει να είναι η ίδια σίγουρη και ευτυχισμένη για να μεγαλώσει ένα παιδί με αυτοπεποίθηση που θα προσπαθήσει να βρει την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Μην αφήνετε τον εαυτό σας! Και να ακούτε τα παιδιά σας, να τα σέβεστε. Αυτό είναι αγάπη!