Η χολή είναι της μόδας

Εβδομάδα ανεμοστρόβιλος για αγαπημένους φίλους και συναδέλφους. Μετά την επίσχεση-πλιάτσικο στην Imako απομονώνω το status της Αμαλίας Μέη η οποία προσπαθούσε να σώσει ένα φούρνο μικροκυμάτων: «Distixos den boresa na apothanatiso tin exodo mou apo to grafeio me to microwave sta xeria gia na min mou to katasxesoun!!! Vlepete emeis oi "arxondes tou lifestyle" thelame na trome zesto to fagito mas to mesimeri!!!! pandos gia osous filous mas anisixoun, den pirane (akoma tioulaxiston) tipota apo tin etairia!!! Itan pandos mia poli disaresti embiria!!!».

Πόσα πράγματα ξεκαθαρίζουν και ξεσκαρτάρουν. Ανέκαθεν ήμουν συντηρητική στις κινήσεις μου σαν άτομο γιατί έτρεμα και τρέμω τα σκαμπανεβάσματα όλων των ειδών. Άντε να ανέβω σε καμιά πίστα στο Σάκη να τραγουδήσω κάνα λάθος ρεφρέν. Και μέχρι εκεί. Όταν τα πράγματα πήγαιναν τέλεια στη ζωή μου «φτυνόμουν». Τότε παραήταν καλά για να είναι αληθινά. Και σε κάθε δυσκολία την έπαιρνα τη ζωή όπως ερχόταν. Γιατί έτσι μου έμαθε η μητέρα μου με την οποία συμπορευόμαστε από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου. Το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω είναι η έλλειψη υγείας και ο χαμός αγαπημένων προσώπων. Αυτόν τον καιρό πενθούμε το χρήμα. Έχουμε ζουρλαθεί, μουρλαθεί, κακιώσει, στριτζώσει.

Μιλάμε, σχολιάζουμε, αποθεώνουμε και βγάζουμε χολή για ανθρώπους που ούτε ξέρουμε, ούτε θέλουμε να ξέρουμε, ούτε έχουμε μπει στον κόπο να αναρωτηθούμε ποιοι είναι και γιατί τους είχαμε τελικά τόσο άχτι. Τα social media έχουν μεγεθύνει το κακό.

Κάθε tweet, κάθε μήνυμα από αγνώστους, τρολς, μασκαρεμένους κομπλεξικούς και εξυπνάκηδες μοιάζει να μπαίνει «μαχαίρι στην καρδιά» των «Επωνύμων». Αυτό βίωσαν φίλοι μου τελευταία. Διασυρμό και χυδαιολογία από την κάθε κομμένη κεφαλή που πετάγεται και λέει τη «γνώμη» της. Λέμε πως ζήσαμε τη φούσκα του lifestyle που ξεφούσκωσε;

Ε τώρα ζούμε τη φούσκα της χολής. Χαιρέκακα όντα που είναι σε κάκιστη θέση οι ίδιοι τρίβουν τα χέρια τους για την πτώση του γείτονα... Και όλο αυτό κάνει το γενικό κλίμα πιο τοξικό. Προσωπικά θέλω να σκοτώνω μέσα μου το αίσθημα της κακίας και της ζήλιας. Ζήλια δεν είχα. Πικρίες ενίοτε που με τη βοήθεια καλών ανθρώπων -και είχα εξαιρετικούς ανθρώπους δίπλα μου σε ρόλο φύλακα Αγγέλου- εξαφανίζονταν.

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για την υγεία μας από την ανωτερότητα, την καλοσύνη, τη συμπαράσταση και τη συμπόνια. Ειδικά σε άσχημες εποχές. Όσο και να χαίρεσαι όταν πετάς δηλητήριο να θυμάσαι πως η κακία δεν βλάπτει μόνο σοβαρά την υγεία αλλά και την εμφάνισή σου. Εκτός αν έχεις κάνει το deal του Dorian Gray...