Αποκέντρωση Τώρα!

Σήμερα φεύγω από τη Μακρυνίτσα μετά από δυόμισι περίπου εβδομάδες. Κάτι οι απεργίες και μία ημέρα άδεια βοήθησαν να απολαύσω παραδοσιακές οικογενειακές διακοπές σε αυτό το παραδεισένιο μέρος που επέλεξα για εξοχικό καταφύγιο. Πρώτη φορά με έφερε ο άντρας μου και τρελάθηκα. Τον Άλεξ όταν είμαστε εδώ τον στέλνω στο νήπιο, στο συγκλονιστικό σχολείο που είναι από πάνω από το σπίτι μας. Μέχρι πέρυσι ήταν δημοτικό αλλά δυστυχώς συρρικνώνεται -όπως γενικά τα πάντα σε αυτή τη χώρα- και σκέφτομαι να τον γράψω για του χρόνου γιατί ωραιότερο σχολείο δεν έχω δει και τέτοιες πολυτέλειες σπανίζουν!

Τα νεύρα μου έχουν ηρεμήσει, τρελαίνομαι με τις μυρωδιές και τη φύση και επικοινωνώ πραγματικά και επί της ουσίας με τους ανθρώπους. Κάθε μέρα επιδίδομαι στο να φτιάχνω κέικ και γενικά ζω μία ζωή χλιδάτη που δε χρειάζεται χρήματα. Η Αθήνα, το στρες και τα πολιτικά είναι κόλαση. Ειλικρινά πιστεύω πως θα σωθούμε από την τρέλα μόνο αν αναζητήσουμε άλλης ποιότητας ζωή. Όσοι είναι τυχεροί και έχουν σπίτια στην επαρχία ή σε μικρότερες πόλεις δεν καταλαβαίνω γιατί δεν επιστρέφουν παρά βλέπουν τους μισθούς τους να πετσοκόβονται και τα παιδιά τους να παίζουν σε κάτι βρόμικα τσιμεντοπάρκα και να πηγαίνουν σε άθλια σχολεία. Η δύναμη της χώρας μας είναι η ομορφιά της που πηγάζει από τα ποικίλα τοπία της. Η δύναμή της είναι η γη και τα προϊόντα της. Γιατί να προτιμάς να είσαι δημόσιος υπάλληλος από αγρότης ή λογιστής και δικηγοράκος σε μία συνοικία της Αθήνας και όχι στην πόλη ή το χωριό σου; Γιατί να μη μείνεις μόνιμα στο χώρο των διακοπών σου και να τον αφήνεις να ερημώνει; Τα πάντα βρίσκεις παντού, το internet σε ενημερώνει και αν βρίσκεσαι και σε ένα τόπο σαν το Βόλο που έχει ενεργούς πολίτες - όπως ο Σωτήρης Πολύζος εδώ- που μάχονται να κάνουν τον τόπο τους επίκεντρο ακόμα καλύτερα. Εγώ πάντως το σκέφτομαι πολύ σοβαρά..