Η βλαχιά του ελληνικού star system

Λένε ότι μπορείς να βγάλεις το αγόρι έξω από το χωριό, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το χωριό από μέσα του. Το ξέρω, στα αγγλικά ακούγεται καλύτερα, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι τη βλαχιά, όπως και να την ντύσεις, όσο μετάξι και Dior να της βάλεις, δεν την αποφεύγεις, ειδικά το ελληνικό star system.
Για να είμαι δίκαιος δεν απευθύνομαι παντού και σε όλους, αλλά στην νοοτροπία κάποιων νέων παιδιών, που με μισό σουξέ και με 10 downloads- γιατί οι πωλήσεις δίσκων είναι άγνωστο φαινόμενο- απαγορεύουν στον δημοσιογράφο προσωπικές ερωτήσεις ή αν τυχόν και τολμήσει ο θρασύτατος, εκείνοι θα απαντήσουν «είναι γνωστό ότι δεν μιλάω για τα προσωπικά μου».

Είδα τον τελευταίο καιρό δύο παρόμοια περιστατικά και τα δύο σε έλληνες τραγουδιστές, αλλά το φαινόμενο επεκτείνεται και σε άλλους τομείς του ελληνικού star system. Αυτό το «Δεν μιλάω για τα προσωπικά μου » μπορεί να μου κάψει τον εγκέφαλο. Γιατί δεν μιλάς; Γιατί είναι τόσο σπουδαία που ντρέπεσαι να κοκορευτείς ή γιατί το θεωρείς μειωτική ερώτηση και θέλεις να κάνουν focus στη δουλειά σου;

Παίρνω αφορμή τα δύο παράδειγμα που άκουσα πρόσφατα (ο ένας ήταν ο Νίκος Οικονομόπουλος και ο άλλος ο Stan) αλλά δεν άφορα μόνο αυτούς τους δύο, αφορά και όλους, όσοι μασουλάνε την τσίχλα των προσωπικών δεδομένων. Μα γιατί θα μιλήσεις; Για την καριέρα σου; Εντάξει αν είσαι η Γαλάνη, η Αλεξίου, ο Σαββόπουλος ή έστω η Πέγκυ Ζήνα να το καταλάβω, αλλά με μισό δίσκο να θέλεις να μιλήσεις για την καριέρα σου και το ελληνικό τραγούδι. Αν θέλανε κάποιον να μιλήσει για το ελληνικό τραγούδι θα έφερναν τους παραπάνω. Αν ήθελαν κάποιον να μιλήσει για την κρίση θα καλούσαν τον Βαρουφάκη, ο οποίος έχει και χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Καλλιτέχνης είσαι για όνομα του θεού και στο εξωτερικό οι μεγάλες καριέρες, χτίστηκαν και πάνω στην δουλειά, αλλά και πάνω στην εικόνα ενός ανθρώπου που τολμά να μιλήσει για όλα χωρίς φόβο. Και για σκάνδαλα και για αδυναμίες, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος. Άνθρωποι είναι και εκείνοι, με αδυναμίες, με ελαττώματα με προσωπικούς δαίμονες, με αποτοξινώσεις. Γιατί η καριέρα σου θα πρέπει να στηθεί στην κάλπικη εικόνα του καλού παιδιού; Γιατί να δείχνεις διαθέσιμος/η για τις κατά καιρούς γκόμενες/θαυμάστριες; Γιατί θα πρέπει να αποζητάς την εύνοια της νοικοκυράς;

Η μόνη δικαιολογία που δίνω είναι ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι άβουλα πλάσματα, γεμάτα ανασφάλειες και συνήθως ακούν τους εκάστοτε μάνατζερ και αυλοκόλακες.
Οι ξένοι σταρ δεν είναι πιο έξυπνοι από τους δικούς μας, αλλά έχουν πιο έξυπνους ανθρώπους δίπλα τους, έξυπνους και ευφυείς που έχουν κάνει την προώθηση ολόκληρη επιστήμη και δεν χρησιμοποιούν αυτόν τον Νέοσυντηρητισμό, ο οποίος για να είμαστε ειλικρινείς είναι πρόσφατος. Όλοι οι παλαιότεροι καλλιτέχνες δεν έκαναν ποτέ τις ντιβιές που κάνουν σήμερα τα πιτσιρικαρία. Κάνεις δεν ζήτησε γραπτές ερωτήσεις σε αντίθεση με σήμερα, δεν έβαλε απαγορευτικές γραμμές, δεν απείλησε να σηκωθεί να φύγει στα μέσα της συνέντευξης, δεν απείλησε γενικά. Δεν θα πω ονόματα σήμερα, γιατί αν συνεχιστεί αυτό το τσίρκο θα πω και ονόματα και διευθύνσεις.

Η αντίθετη γνώμη θα ρωτούσε, δεν είναι δικαίωμα κάποιου να μην θέλει να μιλήσει για τα προσωπικά του; Φυσικά και είναι και δικαίωμά του και υποχρέωσή του να μην γίνει βορά των mediaκων ορνίων που έτσι κα ανακαλύψουν και τη παραμικρή ρωγμή ορμούν χωρίς να υπολογίζουν τίποτε και εξαπλώνονται σαν ιός. Όμως μπορείς και τον εαυτό σου να προστατεύσεις και να μην βάζεις διαχωριστικές γραμμές.

Αν το να απαντήσεις σε 2 ερωτήσεις (που μεταξύ μας είναι και γελοίο να πεις "ναι έχω γκόμενα", "όχι δεν έχω κάτι σοβαρό") δεν τρέχει και τίποτε. Αλλά τι να περιμένεις από καλλιτέχνες που αν όχι οι περισσότεροι, αρκετοί από αυτούς, έχουν ξεσηκώσει όλα τα ανόητα κλισέ. "Δεν κάνω one night stand " "H ειλικρίνεια μου είναι το μεγάλο μου μειονέκτημα" "Δεν μπορώ το ψέμα" το κλασικό "περνάμε πολύ καλά και αυτό ο κόσμος το εισπράττει" "Δεν κάνω ποτέ δίαιτα τρώω τα πάντα, απλά δεν παχαίνω" "Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά".
Έλεος!