Όχι άλλο κάρβουνο

Το είδα το editorial στην ιταλική Vogue με τα «ψωμωμένα» μοντέλα και το αναμφισβήτητα καλαίσθητο αποτέλεσμα. Αλλά και καρφωμένα τα ρούχα στον τοίχο να ήταν πάλι ωραίο θα «έβγαινε» το τελικό αποτέλεσμα, καθώς ο Steven Meisel έχει αυτή την ικανότητα να αποθεώνει φωτογραφικά ότι έχει μπροστά του και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.

Το εν λόγω στόρι είχε πληθώρα σάρκας και αμέτρητα κιλά γυμνού στήθους που στην πλειοψηφία πρωταγωνιστούν στις πολυάριθμες σελίδες του περιοδικού περισσότερο από οποιοδήποτε κομψό συνολάκι. Ούτως ή αλλιώς οι στυλίστες θα δυσκολεύτηκαν να βρουν δείγματα από τους σχεδιαστές, γιατί τα γνωστά zero νούμερα των δειγμάτων για φωτογραφίσεις, μόνο για γάντι θα τους χωρούσαν. Γιατί όμως τελικά διαφωνώ με το εγχείρημα και την απόπειρα της διευθύντριας του περιοδικού Franca Sozanni;

Γιατί είναι ένα απλό διαφημιστικό τρικ, που έγινε με σκοπό να γίνει ντόρος και όχι να «αποθεώσει» τις υπέρβαρες αυτές, πολύ θελκτικές κατά τα άλλα γυναίκες. Ο μόνος σκοπός ήταν να ξεκινήσει ένα twitter debate που θα δημιουργούσε θόρυβο και πιθανόν θα εκτόξευε τις πωλήσεις του υπέροχου αυτού περιοδικού. Αντίστοιχα το ίδιο είχε γίνει και με το ιστορικό πλέον «Black issue», όπου πρωταγωνίστριες και εξώφυλλο ήταν μόνο γυναίκες αφροαμερικανικής προέλευσης.

Εκεί το αποτέλεσμα ήταν σαφώς πιο δουλεμένο αλλά το buzz έγινε αρκετό καιρό μετά και αυτή ήταν και η γοητεία του. Δεν πιέσανε, δεν «μαρκετάρανε». Το αποτέλεσμα ήρθε μόνο του και το περιοδικό πέρασε στα όρια του τέλειου.

Έχω ένα θέμα που μπορεί να με παρεξηγήσει, αλλά θα το πω. Δεν υπάρχει λόγος να ανοίγεις διάλογο με κοινό πέραν αυτού που επιλέγει να σε αγοράζει, πριν του δείξεις τι έκανες και φυσικά χωρίς να επεμβαίνει στο αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Είναι το πρώτο σημάδι αδυναμίας και τη στιγμή που θα νιώσει ότι είσαι ευάλωτος στη γνώμη του θα σε μασήσει και θα σε φτύσει πηγαίνοντας αλλού. Δεν καταλαβαίνω την εμμονή με το twitter, όπου με το συνεχές posting και retweeting εσύ ο ίδιος αποδυναμώνεις το προϊόν σου, ή απλά απομυθοποιείσαι ο ίδιος.

Το μυστήριο και το στοιχείο της έκπληξης ποτέ δεν έβλαψαν τον αναγνώστη. Το να προσπαθείς να κάνεις διάλογο και καλά προς χάριν εκδημοκρατισμού και προόδου βιτρίνας με τέτοιο τρόπο... τότε, ναι, υπάρχει πρόβλημα.

Γιατί κακά τα ψέματα. Αν ήθελαν να δείξουν μία κανονική γυναίκα ας έβαζαν εξώφυλλο μία κανονική, άγνωστη Ιταλιάνα. Ή ακόμη καλύτερα ένα γκρουπ από πολλές διαφορετικές, αλλά παντελώς άγνωστες στο κοινό γυναίκες. Αν ήθελαν να σπάσουν τα ταμπού ας τις έντυναν με φτηνά ρούχα από αλυσίδες μαζικής παραγωγής, που ούτως ή αλλιώς κάνουν μεγαλύτερους τζίρους από τα επώνυμα ακριβά. Αν ήθελαν να κάνουν ένα βήμα μπρος, ας σκέπτονταν τι τελικά είναι μόδα στις μέρες μας και κατά πόσο τελικά είναι συγχρονισμένη με την αδηφάγο πραγματικότητα της που για να επιβιώσει κάνει κάθε χαζή στάρλετ, fashion icon.

Γιατί στον πραγματικό κόσμο τα υπέροχα ρούχα δεν τα αγοράζουν μόνο γυναίκες καλών οικογενειών, αδύνατες, με εκ γενετής καταπληκτικά χαρακτηριστικά και class που τις απογειώνει φορώντας τα. Συνήθως, δε, από το χώρο της βιομηχανίας της μόδας οι editors διαπράττουν καθημερινά ενδυματολογικά εγκλήματα. Αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος. Αν θέλεις να τον αλλάξεις δείξε αυτούς που αγοράζουν την υψηλή μόδα σε εξευτελιστικές τιμές. Δείξε το παραεμπόριο που κάνει την μεροκαματιάρη οικογενειάρχη να κρατάει επώνυμη τσάντα «μαϊμού» πιστή αντιγραφή ξεφτιλίζοντας όποια γοητεία και mystique έχει ένας θρυλικός οίκος με μεγάλο price tag. Γιατί ένα μάτσο ζουμερές μελαχρινές είναι ήδη δοξασμένες σε περιοδικά ανδρικού περιεχομένου που θα τις αποθεώσουν λεκτικά και σεξουαλικά ακόμα και χωρίς βρακί επώνυμης προέλευσης.

Άλλη μια εκδοχή του γνωστού παραμυθιού με το λύκο που, όμως, τώρα πια δεν τον πιστεύει κανένας.