Να ακούτε τα παιδιά σας

Σωκράτη δεν με λένε σίγουρα κι ακόμα πιο σίγουρα δεν είμαι σοφή, αλλά κι εγώ ένα πράγμα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα! Και κάθε μέρα το αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερα και μάλιστα με αφορμή τα παιδιά μου, που θεωρητικά, ξέρουν πολύ λιγότερα από εμένα.

Τα παιδιά μου, λοιπόν, που είναι και τριάντα χρόνια τουλάχιστον , μικρότερα από εμένα θεωρούν αυτονόητο ότι ξεχωρίζουμε τα σκουπίδια, ανάλογα το είδος τους, για ανακύκλωση. Θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να αθλούνται καθημερινά. Ότι οι άνθρωποι με άλλο χρώμα στο δέρμα τους, με άλλο σχήμα στα μάτια τους, με άλλη μητρική γλώσσα, είναι απλά άνθρωποι με άλλο χρώμα δέρματος, με άλλο σχήμα μάτια, με άλλη μητρική γλώσσα. Γνωρίζουν και χειρίζονται πολύ καλύτερα από εμένα, κάθε είδους ηλεκτρονικής συσκευής που υπάρχει στο σπίτι ή και έξω από αυτό. Γνωρίζουν ήδη τα περισσότερα σήματα κυκλοφορίας, τους κανόνες υγιεινής και πως πρέπει να είναι η σωστή διατροφή.

Γνωρίζουν και εφαρμόζουν τα απολύτως λογικά και αυτονόητα που εμείς πολύ συχνά ξεχνάμε. Να ρωτάνε όταν δεν ξέρουν κάτι και να μην κάνουν ότι τα ξέρουν όλα από ανασφάλεια. Να μιλάνε αντί να φωνάζουν, να λένε ότι κάτι τα ενοχλεί αντί να απαιτούν να το μαντέψει ο άλλος, να τηρούν τους κανόνες αντί να αναλώνονται για το πώς θα ξεφύγουν από αυτούς.

Τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς γιατί έχουν την πείρα της εποχής τους και γιατί ρωτάνε συνέχεια για να μαθαίνουν.