Πόσους μισογύνηδες ν’ αντέξουμε ακόμα;

Δεν έχω τη διάθεση να το παίξω φεμινίστρια (όχι γιατί είναι κακό, αλλά γιατί στις συνειδήσεις κάποιων ανθρώπων η «φεμινίστρια» μισεί τους άνδρες ή δεν είναι αρκετά θηλυκό, άλλο αστείο κι αυτό), αλλά σήμερα θα σας γράψω για κάποιες έρευνες που διάβασα και με προβλημάτισαν. Όχι για το αποτέλεσμά τους αλλά κυρίως γιατί ο μύθος ότι οι γυναίκες μιλάνε πολύ και προκαλούν προβλήματα με τη φλυαρία τους μας υπενθυμίζει ότι τα στερεότυπα δεν είναι, όπως νομίζαμε, απλοποιημένα σχήματα της πραγματικότητας αλλά διεστρεβλωμένες εικόνες οι οποίες προκαλούν καταπίεση σε πολλές και διαφορετικές ομάδες.

Μία πρωτότυπη αμερικανική επιστημονική έρευνα, η οποία βασίστηκε στην ανάλυση 2.400 τηλεφωνικών συνομιλιών και 40 μεγάλης διάρκειας συνεντεύξεων, μέσω των οποίων αναλύθηκαν τα μοτίβα και το περιεχόμενο του λόγου 400 ανθρώπων, συμπέρανε ότι οι άνδρες τείνουν να μεταφέρουν με τα λόγια τους περισσότερες πληροφορίες από ό,τι οι γυναίκες, κι αυτό σύμφωνα με τους επιστήμονες μπορεί να οφείλεται στο ότι οι άνδρες δεν πολυνοιάζονται αν ο άλλος καταλαβαίνει τι λένε.

Αντίθετα, οι γυναίκες συνήθως θέλουν να σιγουρευτούν ότι ο συνομιλητής τους καταλαβαίνει, γι' αυτό δεν βιάζονται τόσο να μεταφέρουν νέες πληροφορίες, προτού αυτός κατανοήσει τις προηγούμενες.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Ariel στο Ισραήλ, οι άντρες είναι πολύ περισσότερο κουτσομπόληδες από τις γυναίκες. Οι ερευνητές ζήτησαν από 2200 εργαζομένους να χαρακτηρίσουν ένα άτομο που μόλις είχαν γνωρίσει και ανέλυσαν τις απαντήσεις τους. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι οι γυναίκες όχι μόνο δεν κουτσομπόλευαν περισσότερο, αλλά αυτά που έλεγαν δεν είχαν την ίδια αρνητική χροιά με τα λόγια των ανδρών...

Αλλά ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη τα στατιστικά και επιστημονικά στοιχεία, ζώντας σε μία σύγχρονη κοινωνία, και εγώ προσωπικά έχω αντιληφθεί ότι το πιο «σκληρό και χυδαίο κουτσομπολιό» που έχει γίνει ποτέ μπροστά μου, έχει γίνει από άνδρες και όχι από γυναίκες. Σύμπτωση θα μου πεις και το ακούω. Αλλά πόσες συμπτώσεις να χωρέσουν σε ένα φαινόμενο;

Όχι, ειλικρινά δεν έχω τη διάθεση να την πέσω στους άνδρες, ούτε να γενικεύσω την κατάσταση. Θα ήταν πολύ άδικο να βάλουμε σε έναν κουβά ανθρώπους με διαφορετικά κοινωνικά προφίλ ή προσλαμβάνουσες.

Όμως έχει αρχίσει να παραγίνεται το κακό. Και μάλιστα να ακούγονται ακρότητες από «πεφωτισμένους», «διανοούμενους», «επιφανείς».

Ποια είναι η «καρακάξα» που προκαλεί την τύχη της επειδή έχει το κακό συνήθειο να μιλάει πολύ και να μην τιθασεύει τον λόγο της βάσει του πλαισίου που θέτει κάποιος άνδρας; Και ποιος μπορεί να δικαιολογήσει μια γυναικοκτονία επειδή κάποια μίλησε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε ή έβγαλε γλώσσα;

Όχι δεν είναι αστείο, ούτε χιουμοράκι να λέγονται τέτοια πράγματα δημοσίως σε εκπομπές ή ακόμα και μέσα στην εκκλησία.

Σας ακούνε και γονείς κοριτσιών που χάθηκαν άδικα από κάποιον μισογύνη. Καμία δικαιολογία και καμία ανοχή στο έγκλημα. Αυτός που σκοτώνει είναι ο θύτης και έχει την απόλυτη ευθύνη της άνανδρης πράξης του. Επίσης θα πρέπει να τιμωρείται σκληρά γι’ αυτή.

Επίσης, ως πότε θα μπορούν κάποιοι μισογύνηδες να εκφέρουν δημόσια τις ακραίες τους απόψεις σα να είναι κάτι φυσιολογικό; Αν δε μπορεί το σύστημα που τους δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούν δημόσια μέσα από συνεντεύξεις να τους απορρίψει και να τους κλείσει την πόρτα, η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που θα τους απομονώσει, όχι τιμωρητικά ή εκδικητικά, αλλά γιατί η προστασία του συνόλου είναι θέμα επιβίωσης.

Βαρέθηκα να δικαιολογώ τους εγκληματίες γιατί «δεν πήραν πολλή αγάπη ως παιδιά», ή γιατί «επαναλαμβάνουν τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες», ή γιατί… γιατί… γιατί…

Υπάρχουν θεμελιώδεις αρχές συμπεριφοράς, σεβασμού, ειρηνικής συνύπαρξης. Αυτά δε στα μαθαίνουν μόνο οι γονείς σου. Μαθαίνεις και μόνος σου τα αυτονόητα ζώντας ανάμεσα σε ανθρώπους. Να σέβεσαι τις ελευθερίες και την ύπαρξη του συνανθρώπου σου είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα. Να μην καλλιεργείς το μίσος. Να μη κολλάς ταμπέλες στους ανθρώπους.

Και επιτέλους… βαρέθηκα να ακούω «μα ήταν το φλεγματικό του χιούμορ», «μα είναι εκκεντρική προσωπικότητα», «μα έπαιζε ρόλο», «μα οφείλεις να σέβεσαι την άποψη ενός ιερωμένου». Όχι. Δεν οφείλω να σέβομαι αυτούς που δε με σέβονται. Έχω κάθε δικαίωμα να τους τοποθετώ αξιακά εκεί που τους αξίζει. Και κάπως έτσι ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους. Γιατί πάντα, όσο κι αν χτυπιόμαστε, θα υπάρχουν καλοί και κακοί… Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τους δεύτερους.

Ουφ… αυτά…

Να έχετε μια υπέροχη μέρα!

Περιμένω τα μηνύματα σας στο Instagram!