Κι όμως ο άνδρας χρειάζεται μία αγκαλιά

Γράφει η Μαριάννα Γεωργαντή

Από μικρές μεγαλώσαμε ακούγοντας πως ο άνδρας είναι από τη φύση του σκληρός, φτιαγμένος για τα δύσκολα. Ταυτίσαμε το να χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, με το πόσο ανδρισμό κρύβει ο άλλος. Ακούγαμε τον Μαζωνάκη να μας λέει πως «οι άνδρες δεν κλαίνε». Ετσι, καταλήξαμε στο να είμαστε εμείς οι γατούλες που θα κουρνιάζουμε στην γωνία του καναπέ, περιμένοντας το σύντροφο μας, να μας τυλίξει στην αγκαλιά του, να μας προστατεύσει και να ταξιδέψουμε μαζί. Έρχονται, όμως, στιγμές που ο ήρωάς μας βρίσκεται καθισμένος σ' αυτόν τον ίδιο καναπέ, με το κεφάλι κάτω. Ίσως οι σκέψεις να τον έχουν «αρπάξει» τόσο σφιχτά, ίσως οι υποχρεώσεις του, οι πληγές του που έχει πρόχειρα σκεπάσει να τον έχουν κάνει να κλειστεί στον εαυτό του και να του έχουν δέσει τα φτερά. Εκεί η γυναίκα παίζει τον σημαντικότερο ρόλο. Δεν χρειάζεται να βγει να πολεμήσει ούτε να ενσαρκώσει τον ρόλο του κυνηγού.

Μία αγκαλιά, ένα χάδι στο μάγουλο, ένα χαμόγελο και ένα βαθύ κοίταγμα μέσα στα μάτια ίσως είναι αρκετό. Η απόδειξη με πράξεις ότι «εγώ είμαι εδώ για να σε στηρίζω και να κάνω υπομονή και για τους δύο». Το ξυπνητήρι του πλέον να γίνει το φιλί σου στα χείλη του. Απλά καθημερινά πράγματα. Να μπλέκεις τα δάχτυλα σου με τα δικά του και να κοιτάτε το φεγγάρι... Οι άνδρες χρειάζονται αγάπη, για αυτούς είμαστε το energy drink τους ώστε να συνεχίσουν να μας ανέχονται και να μας προσφέρουν ό, τι χρειαστούμε...