Τον δρόμο του έρωτα που περνάει από το στομάχι, δεν τον βρίσκεις ούτε με GPS

The King

Πέρα από τις πετυχημένες μπρουσκέτες με τη μοτσαρέλα (που τις φτιάχνει και ένα δεκάχρονο αν του δώσεις τα υλικά), τα ανάλατα ζυμαρικά της με τόνο και τις αποτυχημένες απόπειρες σουφλέ λαχανικών όπου το παραψημένο τυρί έχει ξεραθεί σε βαθμό κακουργήματος με απώτερο στόχο να κάνεις κατ' οίκον καθαρισμό πέτρας, η μόνη ευτυχία μου είναι το σουβλατζίδικο, άντε και το California maki (αυτό να μείνει μεταξύ μας) που θέλει να μπουκώνει η κυρία στο αγαπημένο της σουσάδικο.

Και δεν περιμένω ποτέ η καλή μου να νιώσει το angst της γαστριμαργικής δημιουργικότητας επειδή της τελείωσαν τα porcini για το ριζότο ή να βρεθεί σε υστερία επειδή δεν της βγήκαν οι γαρίδες στην κρούστα από καταΐφι. Δεν επιθυμώ να στρεσαριστεί επειδή δεν βρήκε στο ντελικατέσεν αστεροειδή γλυκάνισο, σταμναγκάθι και μπρεζάολα. Δεν έχω το βίτσιο να την ακούω να μουρμουράει στον ύπνο της για βινεγκρέτ ντομάτας, μπουγιαμπέσες και σωστό τράνταγμα της πανακότας. Δεν έχω την απαίτηση να μεταλλαχθεί σε Ferran Adrià (aka ο πιο διάσημος σεφ του πλανήτη), απλώς λιγουρεύομαι ένα πιάτο με γεμιστά. Με την Barbie της είχε μεγαλουργήσει με τις φίλες της στο ροζ κουζινάκι. Όμως τον Ken της τον έχει στο delivery και στο μενού «τι σόλα έφτιαξες πάλι σήμερα αγάπη μου;».

Ευτυχώς που υπάρχουν τα τάπερ της μάνας μου και τα σουφλέ σοκολάτας της μάνας της. Αλλά αν η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος των μανάδων μεγάλωσε τις μπουμπούκες του με τα γαλλικά, το πιάνο και τα μπαλέτα τους προκειμένου να εντυπωσιάσουν τον μελλοντικό πρίγκιπα με το λευκό άλογο και τις ικανότητές τους στο αντι-κουζινικό multitasking, εγώ θα πάρω το άκυρο και το λευκό εκείνων των μανάδων που στις κορούλες τους εμφύτευσαν με επιτυχία το application iMageirema. Γιατί μπορεί να μη ζήσω ποτέ από τα χέρια της μια «Γιορτή της Μπαμπέτ», αλλά κουράστηκα με τα 0 αυγά και τα 14 κραγιόν στο πρώτο ραφάκι του ψυγείου. Εξάλλου, η λαϊκή ρήση είναι ξεκάθαρη: o έρωτας περνάει από το στομάχι.

The Queen

Θα το πω και θα το ομολογήσω. Έχω εφεύρει ένα σκασμό δικαιολογίες για να αποχωρήσω στην ώρα μου από την ομήγυρη ώστε να προλάβω τους Master και τους Top της τηλεοπτικής μαγειρικής και να απολαύσω τη δημιουργική υστερία τους στις ντιζαϊνάτες κουζίνες τους. Και, ειλικρινά, δεν είναι του χαρακτήρος μου να δίνω ραντεβού με την τηλεόραση. Αλλά ούτε και με την κουζίνα. Όσο ντιζαϊνάτη και αν είναι. Ναι, ξέρω, το επιχείρημα πως η μαγειρική είναι (αναμφίβολα) ένα είδος τέχνης στο οποίο η φύση δεν με προίκισε με ταλέντο κάνει μακροβούτι στην κόκκινη σάλτσα για τα μακαρόνια (που δεν έδεσε και βγήκε νερουλή) και συναντά την έτερη αιτιολόγηση της άρνησής μου να το καλλιεργήσω πως οι καλύτεροι σεφ είναι -αποδεδειγμένα- άντρες. Και, εδώ που τα λέμε, κουράστηκα και να τα διατυπώνω. Διότι στο τσουκάλι μου βράζουν ένα σωρό ακόμα, ευσταθέστερα, επιχειρήματα.

Χρυσέ μου, σου συστήθηκα ως δεινή μαγείρισσα; Προσπάθησα να σε εντυπωσιάσω με το σεβίτσε μου; Να σε κερδίσω με το μόλε μου; Να συναγωνιστώ τη μανούλα σου με το παστίτσιο μου; Να σε γλυκάνω με την πάβλοβά μου; Όχι. Λυπάμαι, γλυκέ μου, που τα μόνα ευπαρουσίαστα φαγητά που γέμισαν τα πιατάκια μου ήταν πλαστικά και τόσο μικροσκοπικά ώστε να χορταίνουν μονάχα οι Barbie στη φαντασία μου αλλά την ολοκλήρωση των παιχνιδιών με τις κούκλες αντικατέστησαν εξεταστικές, διπλωματικές, μεταπτυχιακά και δε συμμαζεύεται (όχι σε κάποια διαπρεπή σχολής μαγειρικής, όπως ξέρεις). Και με την είσοδό μου στην αγορά εργασίας έκλεισε και η τελευταία χαραμάδα της πόρτας του super market και του delicatessen της γειτονιάς. Την ώρα που η πολυαγαπημένη σου μητερούλα τελειοποιούσε τη μπεσαμέλ της η αγαπημένη σου αποστήθιζε βιβλιογραφίες και στις 24 ώρες που αποτελούν την κάθε μία ημέρα συμβατικού χρόνου δε χωρούσαν sessions μαγειρικής. Δίπλα στο μοσχοβολιστό φαγητό που σε περίμενε όταν γυρνούσες κουρασμένος στην οικογενειακή εστία δε στεκόταν κάποιο καλοβαλμένο, χαμογελαστό φιγουρίνι με ενισχυμένη libido. Σωστά;

Άσε που, αγαπημένε μου, το φρικασέ, μου προκαλεί αναγούλα και δε χρειάστηκε ποτέ να με θρέψω -προτού φανείς στο διάβα μου- με κάποιο από τα βαριά φαγητά που τόσο λαχταράς ώστε να ξυπνήσει η ανάγκη μέσα μου να πάρω master στην παρασκευή τους. Και, για να περνάω τις ημέρες και τις νύχτες μου μαζί σου, απαρνήθηκα και εγώ το στρωμένο τραπέζι της μαμάς μου και ουδέποτε απαίτησα να μου το αντικαταστήσεις. Και ας είναι οι σπουδαιότεροι μάγειρες του πλανήτη εκπρόσωποι του ανδρικού φύλου.

*Στους φανταστικούς «τσακωμούς» της Μυρόεσσας Μεταξά και του Αλέξανδρου Ρουκουτάκη, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς ανθρώπους και αληθινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.