Η «Όξινη Βροχή» δείχνει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η κλιματική αλλάγη και πόσο εγωιστές εμείς

Το βράδυ της Παρασκευής 5 Απριλίου είδαμε την ταινία «Όξινη Βροχή», η οποία είναι ανάμεσα στα έργα που έχουν επιλεγεί να μας μυήσουν στον γαλλικό κινηματογράφο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου που διεξάγεται έως και τις 10 Απριλίου σε επτά πόλεις της χώρας μας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Πάτρα, Χανιά, Καβάλα και Καστοριά).

Το θέμα είναι επίκαιρο αλλά ταυτόχρονα και διαχρονικό, αφού η υπόθεση καταφέρνει να συνδυάσει τους εν δυνάμει κινδύνους της κλιματικής αλλαγής που απειλούν τη σύγχρονη πραγματικότητα με τις διαπροσωπικές σχέσεις που «χτίζονται» και «γκρεμίζονται» μέσα σε μία οικογένεια σε κάθε χρόνο και εποχή.

Στην «Όξινη Βροχή» το νερό σημαίνει θάνατος

Στην «Όξινη βροχή» η πηγή ζωής, το νερό, σημαίνει θάνατος. Παρακολουθούμε μία ξαφνική άφιξη θανατηφόρων βροχοπτώσεων στη Γαλλία, οι οποίες δημιουργούν πανικό και οδηγούν μία χώρα που κανείς δε θα περίμενε, στην κλιματική μετανάστευση. Όλοι ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο να προστατευτούν και φύγουν όσο πιο μακριά γίνεται από τις επικίνδυνες ζώνες.

Ο σκηνοθέτης Just Philippot, επεκτείνει τη μικρού μήκους ταινία του 2018 και καταφέρνει να δημιουργήσει αλλεπάλληλες στιγμές αγωνίας με το πιο απλό σκηνικό. Τη φύση.

Η ταινία, που προβλήθηκε στις μεταμεσονύκτιες προβολές του Φεστιβάλ Καννών το 2023, εστιάζει στον Michal, τον οποίο υποδύεται ο Guillaume Canet. Ο Michal βρίσκεται υπό αστυνομική επιτήρηση και φορά ένα βραχιόλι στο πόδι που του υπενθυμίζει διαρκώς την Karin (Suliane Brahim), την σοβαρά τραυματισμένη κοπέλα του, με την οποία επιδιώκει να χτίσει μία νέα ζωή.

Μία μάζα ισχυρών καταιγίδων που έρχονται από τη Νότια Αμερική φτάνουν στη Γαλλία, φέρνοντας όξινη βροχή, η οποία γίνεται ο εφιάλτης του πληθυσμού, αφού η επαφή της με το δέρμα δημιουργεί εγκαύματα και οδηγεί ακόμα και στον θάνατο.

Ο εγωιστής πατέρας που βάζει τον εαυτό που πάνω από το καλό της κόρης του

Ο Michal δέχεται ένα τηλεφώνημα από την πρώην σύζυγό του, Elise (Laetitia Dosch) και μαζί επιχειρούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια της έφηβης κόρης τους, Selma (Patience Munchenbach). Οι τρεις τους προσπαθούν να βρουν τρόπο να φύγουν από τη Γαλλία πριν φτάσει η επόμενη θανατηφόρα νεροποντή.

Είναι σαφές ότι ο Michal και η Elise δεν είναι ιδιαίτερα δεμένοι μετά το διαζύγιο και όταν αυτός και η Selma κληθούν να συνεχίσουν μόνοι τους, ο φθαρμένος δεσμός τους θα αμφισβητηθεί από την επιμονή του να ταξιδέψει στο Βέλγιο για να είναι κοντά στην Karin που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, παρά το γεγονός ότι δεν είναι η πιο ασφαλής διαδρομή.

Ο Michal βάζει τις επιθυμίες του πάνω από τις επιθυμίες της κόρης του. Είναι εγωιστής και δεν έχει το προφίλ του συμπαθητικού πατέρα που με γενναιότητα ρισκάρει τα πάντα για το καλό του παιδιού του (όπως θα περίμενε κανείς σε μία τέτοιου είδους ταινία).

Ωστόσο, ο Michal παραμένει ένας ανήσυχος πατέρας, που προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του με την κόρη του. Ενώ η Selma γίνεται η προσωποποίηση της ηθικής, μίας ηθικής που δεν υπερνικά το ένστικτο της επιβίωσης, όπως συμβαίνει με την περίπτωση των γονιών της.

Στην πραγματικότητα, η Selma αναπαριστά τη Gen Z, μία γενιά που προβληματίζεται για τ περιβάλλον, αγαπά τα ζώα και πιστεύει στη δύναμη της ανθρωπιάς. Την ίδια στιγμή, ο πατέρας της αναπαριστά μία άλλη γενιά, που θέτει τη λογική πάνω από το συναίσθημα όταν ο κίνδυνος παραμονεύει. Μέχρι η λογική να μη βγάζει στον σωστό δρόμο.