Μου λείπεις.-

Ο Τσέχοφ το είπε πάνω-κάτω, κάπως έτσι:

«Ο έρωτας δείχνει σε έναν άνθρωπο πως θα έπρεπε να είναι πραγματικά». Κι έχει δίκιο. Κι ας δαιμονοποιήθηκε ο έρωτας απ΄αυτούς που τον φοβούνται, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Ναι. Όταν είσαι ερωτευμένος είσαι η πραγματικότερη εκδοχή του εαυτού σου… Νιώθεις ο πιο γενναίος και ο πιο φοβισμένος ταυτόχρονα. Ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο… μισός. Τα βλέπεις ταυτόχρονα όλα πολύχρωμα κι όλα μαύρα. Θέλεις να πεις όλες τις λέξεις του κόσμου και τίποτα. Σκέφτεσαι πόσο έχεις αδικήσει τις λέξεις στο παρελθόν που τις έλεγες χωρίς να τις εννοείς… Που δεν τις φύλαξες για αυτόν που δεν θα χρειαζόταν καν να τις ακούσει. Θα τις ένιωθε πριν τις πεις.

Άσε τα βαριά. Κράτα μόνο αυτό. Δυο κουβέντες. Μου λείπεις. Πόσες φορές το έχεις πει; Πολλές-λίγες; Για πόσους; Μια φορά θα το πεις και θα χαραχτεί μέσα σου. Μια φορά θα το πεις και θα σε πονάει τόσο που δεν θα βγαίνει από το στόμα σου… Μπορεί και καμία. Αλήθεια σου λέω. Κι αυτό θα είναι η μεγαλύτερη δυστυχία που μπορεί να ζήσει κάποιος. Να μην πει έστω μια φορά «μου λείπεις» και να το νιώθει σε κάθε κύτταρο του… Ξέρω… Συνήθως τέτοιοι έρωτες, τέτοια «μου λείπεις», κρύβουν πολύ πόνο… Κρύβουν βουτιές στην άβυσσο, ενώ εσύ θες το πολύ-πολύ να πλατσουρίζεις στο ακρογιάλι… Τι να τις κάνεις τις πληγές και τις σκοτούρες στην εποχή εφήμερων; Σχέσεων, φιλιών, ευτυχιών, ερώτων; Στην εποχή που όπως λέει η Ελεάνα το τέρμα είν’το δέρμα; Στην εποχή που ψάχνουμε το βολικό όχι το ιδανικό… Μπορείς να αράξεις κι εκεί. Στα ρηχά… Αλλά πίστεψε με αυτό το «μου λείπεις» δεν έχει ταίρι. Είναι μοναδικό. Και μόνο. Μου λείπεις.-