Σε αυτό το δείπνο ποιος θα φαγωθεί;

Η πεθερά μου είναι μια μικροκαμωμένη γυναίκα περασμένης ηλικίας, με ροδαλά μαγουλάκια, από εκείνες που τις φαντάζεστε όταν τις βλέπετε να ψήνουν κουλουράκια για τα εγγόνια τους. Αλλά τα φαινόμενα -ως συνήθως- απατούν.

Στην πραγματικότητα είναι μια γυναίκα που θέλει όχι μόνο να ανακατεύεται παντού αλλά και να έχει τον έλεγχο, ένας ατέρμονος βραχνάς δηλαδή. Πρόσφατα μετακομίσαμε ώστε να είμαστε πιο κοντά της. Ο σύζυγός μου σχεδίαζε να αγοράσουμε ένα σπίτι δύο πόρτες δίπλα στο δικό της αλλά, ευτυχώς, βρέθηκε μια εξαιρετική ευκαιρία 20 λεπτά πιο μακριά και την προτιμήσαμε. Οι καβγάδες απόσταση δε γνωρίζουν, βεβαίως.

Το πιο πρόσφατο φιτίλι άναψε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Η παράδοση της οικογένειάς τους είχε στο μενού δείπνο στο πατρικό και χαρτιά για τον εορτασμό του νέου έτους. Μια που τώρα πλέον έχει δικό του σπιτικό, από τότε που παντρευτήκαμε, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε δική μας παράδοση. Όχι τίποτα σπουδαίο. Φαγητό οι δυο μας έξω και, μετά, για να μη χαλάσουμε τις καρδιές των γονιών του, χαρτιά στο σπίτι τους.

Αλλά κάποιος έπρεπε να ενημερώσει τη μητέρα του πως δε θα τρώγαμε όλοι μαζί και ο γιος της το καθυστερούσε για να μην την στεναχωρήσει. Τελικά άργησε τόσο που χρειάστηκε να ακυρώσουμε τα δικά μας σχέδια και, όπως ήταν αναμενόμενο, ενοχλήθηκα και δεν το έκρυψα.

Η μητέρα του δεν έμαθε ποτέ τι είχε συμβεί, απλώς παρεξηγήθηκε επειδή κατάλαβε πως η διάθεσή μου ήταν πεσμένη και εξακολουθεί να μη μου μιλάει περιμένοντας από εμένα να της ζητήσω συγγνώμη -αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο. Επειδή δεν ήμουν χαμογελαστή και ευδιάθετη; Δεν είναι δικαίωμά μου; Όσο για τον άντρα μου συνεχίζει να υποστηρίζει τη μανούλα του και να με κατηγορεί πως χάλασα τη διάθεση όλων.