Θέλεις να παίξουμε το γιατρό;

Όταν ο φίλος μπήκε στο νοσοκομείο για μία συνηθισμένη επέμβαση ρουτίνας αποφάσισα να μη λείψω λεπτό από κοντά του. Κανόνισα την άδειά μου για δύο μέρες, πακέταρα πρόχειρα μερικές αλλαξιές και βρέθηκα πρωί πρωί στο πλευρό του Δημήτρη.
Μπορεί οι αμυγδαλές να είναι μία εγχείρηση ρουτίνας, αλλά εγώ ήθελα να βρίσκομαι μαζί του. Βέβαια, με τον αγαπημένο μου έχουμε μία ακατανίκητη φλόγα που μας κρατάει δεμένους, ένα πάθος που όσα χρόνια κι αν περάσουν μας κάνουν να θέλουμε ο ένας τον άλλο όλο και πιο πολύ.
Την πρώτη μέρα τον βοήθησα σε ό, τι χρειαζόταν, επικοινωνούσα με τις νοσοκόμες και του έφερνα περιοδικά, εφημερίδες και παγωτό καΐμάκι. Την επόμενη μέρα όμως δεν άντεξα. Ο άνθρωπός μου πονούσε λίγο, αλλά η θέα και μόνο του ημίγυμνου κορμιού του με έκανε να ανατριχιάζω. Έτσι, περίμενα να φύγει και η τελευταία νοσοκόμα της βραδινής βάρδιας, τρύπωσα κάτω από τα παπλώματά τον ρώτησα «παίζουμε το γιατρό» και του έκανα μία σωστή εξέταση όπως μόνο εγώ ξέρω να κάνω.
Ποιος είπε ότι ακόμα και μία επίσκεψη στο νοσοκομείο δεν έχει το ενδιαφέρον της;
Ευτυχώς την επόμενη μέρα πρόλαβα να σηκωθώ πριν μπουν ο θεράπων ιατρός με το επιτελείο του και γίνουμε ρεζίλι. Ο Δημήτρης μου ήταν περδίκι και νομίζω πως είχα βάλει κι εγώ ένα χεράκι!