Για παραλιακή καλά πάμε;

Ήταν Σάββατο βράδυ και περίμενα το λεωφορείο για να κατέβω παραλιακή. Η ώρα περνούσε και δεν έλεγε να φανεί. Ξάφνου ένα κάμπριο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μου με δυο νεαρούς –νεόπλουτα Γλυφαδιωτάκια φαινόντουσαν, σέξι και μοσχαναθρεμμένα. «Να σε πάμε κάπου;» ρώτησαν.

Ενώ ήμουν έτοιμη ξινά να αρνηθώ το καλοσκέφτηκα. Πληκτρολόγησα το κινητό της κολλητής μου και της είπα «Έρχομαι τώρα παραλιακή. Με φέρνουν δύο τύποι που γνώρισα και το αυτοκίνητό τους έχει αριθμό κυκλοφορίας τάδε. Θα σου στείλω και μια φωτογραφία τους με email αμέσως». Εκείνοι με κοίταξαν σαστισμένοι. «Άντε πάρτε πόζα» φώναξα.

Υπάκουσαν, εγώ τους έστειλα «φακελωμένους» στην κολλητή μου (τα smartphones να είναι καλά) και επιβιβάστηκα στην πίσω θέση.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τη Συγγρού, ακούγαμε ωραία μουσική και γνωριζόμασταν, ώσπου μετά από μισή ώρα φτάσαμε στον προορισμό μας. «Είναι τόσο ευγενικοί» σκέφτηκα. Τους πρότεινα να μας ακολουθήσουν.

Και έτσι έγινε περάσαμε υπέροχα και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε προσφέρθηκαν να μας γυρίσουν σπίτι. Ο ένας κατέβηκε με τη φίλη μου στο σπίτι της και ο άλλος ανέβηκε στο δικό μου για να ζήσουμε τη δική μας νύχτα των οργίων.

Από τότε συχνά πυκνά βρισκόμαστε και βάζουμε στο κρεβάτι μου φωτιά.

Μαρία, ετών 24