Γιώτα Νέγκα: «Είχα ανάγκη στις παραστάσεις μου στο Άλσος να αποκαλύψω τις κρυφές μου γωνιές»

Η φωνή της είναι η ταυτότητά της και θυμίζει την αυθεντικότητα που είχαν οι μεγάλες λαϊκές φωνές μίας άλλης εποχής. Όμως η Γιώτα Νέγκα είναι και ορόσημο μιάς σύγχρονης γενιάς που έβαλε το λαϊκό (και όχι μόνο) τραγούδι σε μία άλλη ρότα, με συναίσθημα, με ιδιαίτερο στίχο και κυρίως με την αλήθεια της.

Η περίπτωσή της στο ελληνικό τραγούδι είναι μοναδική και αυτή την μοναδικότητα προσφέρει στο κοινό της στις εμφανίσεις της που ξεκίνησαν στο χειμερινό «Άλσος» κάθε Παρασκευή στις 21.00, με κάθε performance να είναι διαφορετική. Σε αυτές τις παραστάσεις «παντρεύει» ήχους και μουσικά ρεύματα φαινομενικά αταίριαστα. Όπως είναι οι δικές της μνήμες. Από τα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα που άκουγε μικρή, στην Nina Simone και στους αμανέδες των Σμυρνιών που μελετούσε τα πρώτα χρόνια της νιότης της.

Μιλώντας στο Queen.gr μας εξηγεί την ανάγκη της μέσα από αυτά τα live να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό της: «Σε αυτές τις εμφανίσεις στο «Άλσος», αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να αποκαλύψω στον κόσμο, πολλές κρυφές μου γωνιές. Πράγματα που δεν τολμούσα τα προηγούμενα χρόνια να εκφράσω, είτε σε επίπεδο επιλογής τραγουδιών, είτε διασκευών, αλλά και σε «παντρέματα», δηλαδή σε τραγούδια που θα στέκονταν το ένα δίπλα στο άλλο. Είχα την ανάγκη σε μία παράσταση να νιώθω ολόκληρη».

Πείτε μου ένα παράδειγμα αυτή της διαφορετικής προσέγγισης στα live στο Άλσος.

Ερμηνεύω για παράδειγμα ένα τραγούδι της Nina Simone, αλλά και τραγούδια του Νικόλα Άσιμου. Υπάρχουν όμως και πολύ σημαντικές διασκευές τραγουδιών με την μπάντα μου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι και όχι απαραίτητα δικό σας; Αυτό που σας συντροφεύει σε ιδιαίτερες στιγμές σας;

Είναι πολλά, ανάλογα τη στιγμή. Μπορεί να ακούσω από Μαρία Κάλλας μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Θα σου πω όμως ένα τραγούδι που μπορεί να μην το ακούω στο σπίτι, αλλά είναι πολύ σημαντικό, όταν το ερμηνεύω πάνω στην σκηνή και είναι το «Έχω άνθρωπο». Όλα αυτά που περάσαμε ως κοινωνία το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζουμε να περνάμε, ταιριάζει απόλυτα με αυτό το τραγούδι. Το έχω εγώ έναν άνθρωπο, αλλά έχει και εκείνος έχει την δική μου ανάγκη.

Η μοναξιά είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της εποχής μας και μία ατομική πληγή που δύσκολα κλείνει;

Νομίζω ότι το διογκωμένο «εγώ» είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας. Και ότι νομίζουμε ότι ο καθένας μπορεί και μόνος του. Αρκετοί άνθρωποι ζουν ένα υποκατάστατο ζωής με τα social media. Δεν λύνουν τα προβλήματα μας, αντίθετα δημιουργούν προβλήματα. Έχουμε χάσει το διπλανό μας, έχουμε χάσει το μεταξύ μας άγγιγμα, έχουμε ξεχάσει την επαφή, έχουμε ξεχάσει να μιλάμε, μόνο γράφουμε. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πολύ σκοτεινό τοπίο.

Και κυρίως όταν γράφουμε, το κάνουμε για να μιλήσουμε σκληρά ή να τιμωρήσουμε κάποιους που μας ενοχλούν.

Κυρίως. Και το κάνουμε εκ του ασφαλούς. Κρυμμένοι πίσω από μία γωνίτσα, γκρινιάζουμε και βρίζουμε. Δεν είμαστε όμως σε αυτή τη ζωή για να κρίνουμε, αλλά για να ζήσουμε και να εξελιχθούμε.

Εκτός της τέχνης σας, είστε μοναχική στη ζωή σας;

Καθόλου δεν είμαι μοναχική. Έχω μόνο στιγμές μοναξιάς, όπως όλοι μας. Έχω δίπλα μου τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, τον κύκλο μου. Η δουλειά μου είναι η δημόσια εικόνα μου. Η προσωπική μου ζωή είναι κάτι διαφορετικό και δεν αφορά τους άλλους. Μόνο η τέχνη μου αφορά στα «φώτα».

Πώς τα καταφέρατε να μην μπείτε στον πειρασμό της υπερβολής στην προβολή σας, να μην κάνετε δημόσιες σχέσεις και να μην σας αφορά μάλιστα να το κάνετε;

Επικοινωνώ τη δουλειά μου στον κόσμο. Το πρόσωπό μου, είναι άσχετο με αυτό. Ούτε θεωρώ πως είναι απαραίτητο να κάνω φίλους μου μέσα από τη δουλειά. Τα τραγούδια με έφτασαν σε εσάς, αυτό με ενδιέφερε.

Το καλοκαίρι συμμετείχατε στην «Μήδεια» στο πλευρό του Αιμίλιου Χειλάκη και φέτος τραγουδάτε το τραγούδι των τίτλων στην σειρά του Αlpha, «Αυτή η νύχτα μένει». Η υποκριτική σας ενδιαφέρει; Είναι όνειρό σας να ασχοληθείτε περισσότερο με το θέατρο;

Η υποκριτική με κεντρίζει και με ενδιαφέρει πολύ. Αυτό το ενδιαφέρον ξεκίνησε όταν συμμετείχα και στην παράσταση «Ποιος τη ζωή μου» του Μίκη Θεοδωράκη, όπου είχα έναν μονόλογο. Από τότε μπήκα στην διαδικασία να καταλάβω την αδελφική σχέση που έχει η υποκριτική με το τραγούδι και τα κοινά τους χαρακτηριστικά. Ένα μικρό μονόπρακτο είναι το τραγούδι για τον ερμηνευτή πάνω στη σκηνή, το οποίο κρατά μόλις 3 λεπτά. Μπήκα στην διαδικασία να κάνω τη «Μήδεια» επειδή ένιωσα τεράστια ασφάλεια με τον Αιμίλιο Χειλάκη. Έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου από αυτή την παράσταση.

Σε μία παλαιότερη συνέντευξή σας, είχατε αναφέρει πως στην αρχή της καριέρας σας, κάποιος γνωστός συνθέτης σας είχε πει, ότι δεν θα τα καταφέρετε. Αν τον συναντούσατε τώρα τι θα του λέγατε;

Δεν θα του έλεγα κάτι, απλά θα του χαμογελούσα! Τότε είχα φάει μία μεγάλη «σφαλιάρα», αλλά δεν την έκανα σημαία εκείνη την απόρριψη. Είχα χαράξει ένα δρόμο και αυτός ο δρόμος με οδηγούσε στον εαυτό μου και δεν θα άλλαζα με τίποτε την πορεία μου.

Τα παιδιά και οι γυναίκες είναι δύο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες που είναι πάντα στο επίκεντρο, δυστυχώς το τελευταίο διάστημα με ένα θλιβερό αποτύπωμα. Σας θλίβει αυτή η κατάσταση;

Είδατε πως καταρρέει το οικοδόμημα της ισότητας; Καταφέραμε να γκρεμίσουμε, αυτό που προσπαθούσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια να χτίσουμε. Ως κοινωνία έχουμε τεράστια ευθύνη για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, για τον τρόπο που τρώμε έτοιμη τροφή από οποιαδήποτε πλευρά και αν έρχεται και μιλώ για την τηλεόραση, τα social media, τα πρότυπα που μας κάνουν κακό. Δεν φταίνε κάποιοι έξω από εμάς που ορίζουν τις ζωές μας. Φταίμε και εμείς για τις επιλογές μας. Για τον τρόπο που μιλάμε εμείς στο παιδί μας και του λέμε: «αυτός είναι κοντός, αυτός είναι χοντρός». Ας συγκεντρώσουμε το μυαλό μας και ας επιλέξουμε αυτό που είναι καλό για εμάς και το παιδί μας. Δεν έχει κανένα νόημα να νουθετεί ο γονιός το παιδί του στα μικρά πράγματα αν πρωτίστως δεν τα κάνει εκείνος. Όπως προσέχουμε να μην τρώει το παιδί μας σκουπίδια, έτσι πρέπει να προσέχουμε να μην το τροφοδοτούμε και με πνευματικά σκουπίδια.