Ιωάννα, θέλω να σε βλέπω ΠΑΝΤΟΥ!

Παραξενεύτηκα που την είδα χθες στην Εβδομάδα Μόδας να παρακολουθεί την πασαρέλα, να ποζάρει στους φωτογράφους… Δεν το περίμενα. Αλλά γιατί δεν το περίμενα; Τι θα ήθελα από την Ιωάννα; Ένα κορίτσι ούτε 40 χρονών… Να κάτσει στο σπίτι της; Να κλαίει τη μοίρα της; Να κρύβεται; Να την βλέπουμε μόνο στις αίθουσες των δικαστηρίων ή στα νοσοκομεία; Να μην φορέσει αυτή τη σέξι φόρμα που φόρεσε χθες; Να παγιδευτεί στον κόσμο που της «έφτιαξε» η παραλίγο δολοφόνος της; Αυτό θέλαμε; Όχι! Όχι! Όχι!

Θέλουμε από την Ιωάννα αυτό που έκανε. Αυτό που κάνει. Αυτό που (ελπίζουμε) θα κάνει! Να ζήσει τη ζωή της όπως γουστάρει. Να πηγαίνει όπως θέλει, όπου θέλει, όποτε θέλει… Ναι, θέλουμε να τη βλέπουμε παντού. Γιατί κάθε παρουσία της Ιωάννας σε αυτό που ονομάζουμε δημόσιο βίο είναι ΝΙΚΗ του ανθρώπου απέναντι στα τέρατα. Νίκη των ανθρώπων απέναντι στην απομόνωση. Νίκη των ανθρώπων, γενικά. Και ειδικά.

Η Ιωάννα πήρε τις φίλες της και πήγαν να δουν μόδα! Τι πιο υγιές; Ντύθηκε τόσο όμορφα και σέξι και απόλαυσε- θαρρώ- κάθε στιγμή στο σόου. Όπως θα απολαύσει κάθε στιγμή που θα κάνει αυτό που της αρέσει… Κι ίσως κάπως έτσι, ο πόνος και ο φόβος, να υποχωρήσει για χάρη της ζωής.

Το έχουμε ξαναπεί. Την Ιωάννα θα πρέπει να τη νοιαζόμαστε όταν τα φώτα της δημοσιότητας θα χαμηλώσουν. Όταν δεν θα είναι πια θέμα και θα παραμείνει μόνο σύμβολο. Σύμβολο δύναμης. Αυτής της δύναμης που άλλες γυναίκες και άντρες δεν βρίσκουν και κρύβονται από τον κόσμο… Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Και ξέρεις κάτι… Είναι τόσο δύσκολο να βγεις στον κόσμο, στην εποχή του φαίνεσθαι… Στην εποχή που τα κορίτσια πρέπει να απολογηθούν αν φορέσουν οριζόντιες ρίγες… Δεν ξέρω πόσο βάρος μπορεί να πάρει πάνω της η Ιωάννα. Πόσους από εμάς μπορεί να κουβαλήσει στην πλάτη της… Όλους εμάς που φοβόμαστε… Ξέρω όμως ότι όσο περισσότερο τη βλέπουμε, τόσο καλύτερα νιώθουμε. Όλοι μας. Μπράβο σου, κορίτσι μου…