Κλάψε! Μην κλαίγεσαι…

Ο κόσμος έχει προβλήματα

Πολλά. Και μεγάλα. Ναι, για όλους τα δικά τους προβλήματα είναι μεγάλα. Το πόσο μεγάλα είναι τα κάνει ο χαρακτήρας και η απόσταση. Αυτό που τώρα μοιάζει βουνό σε λίγο καιρό θα είναι πετραδάκι. Θα το κάνει ο χρόνος κι εσύ. Ναι, εσύ που τώρα είσαι παγιδευμένος… Που όλα σου φαίνονται βαριά κι ασήκωτα. Μαύρα. Που δέχεσαι να επηρεάζει τη ζωή σου ο ένας κι ο άλλος. Που λες «δεν αντέχω». Αντέχεις. Όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς αντέχεις… Αν δεν ξέρεις ή δεν το δέχεσαι ρώτα κάποιον που πέρασε μια δύσκολη αρρώστια. Ή κάποιον που την περνάει. Και αντέχει. Ποτέ δεν ξέρεις ποιες είναι πραγματικά οι δυνάμεις σου. Μέχρι να τις χρειαστείς. Και τότε θα εκπλαγείς. Πρόσεξε. Στο είπα και στην αρχή. Για όλους τα δικά τους προβλήματα είναι μεγάλα. Και ξεσπούν. Δικαιούσαι να ξεσπάσεις. Να φωνάξεις. Να τσαντιστείς. Να κλάψεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κλαίγεσαι. Γιατί η κλάψα θα σε βυθίσει στη μιζέρια. Άλλο λυπημένος, στεναχωρημένος κι άλλο μίζερος. Η μιζέρια είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος. Περίπου αρρώστια. Αρρώστια…

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολείσαι παραπάνω από τρεις μέρες με εφήμερες καταστάσεις και πολύ μεγάλη για να σου δώσει να καταλάβεις το πόσο εφήμερες ήταν. Περαστικές. Μια στιγμή στο χρόνο…

Εσύ θα αποφασίσεις πόσο παραπάνω θα κρατήσουν… Κι όσο περισσότερο τόσο πιο «μπούφος» θα νιώσεις μετά. Μεγαλώνω δυο κορίτσια. Δεν ξέρω τι θα πάρουν ή τι έχουν πάρει από τον μπαμπά μέχρι τώρα. Δεν θα τους πω ποτέ να φοβηθούν τον έρωτα… Κι ας πονέσουν, ας προβληματιστούν, ας κοπούν στα δύο για αυτόν… Τους λέω διαρκώς όμως αν γουστάρουν να κλαίνε. Να μην κλαφτούν. Ποτέ. Για κανέναν και για τίποτα. Δώρο μεγάλο ο έρωτας για να κλαίγεσαι. Κι ας σε παιδεύει.